Mountain biking in Australia Part II

Hoe schitterend het mountain biken hier ook is er blijft steeds de “need to go” naar andere paden, andere wegen, het onbekende. Ik had een prachtig rondje ontdekt van ongeveer 45 minuten; extreme klim, snelle afdaling met andere woorden nix te klagen. Echter dacht ik na een paar keer, weer dit rondje en is er niet een tocht die iets langer is….Met mijn (nog steeds) kapotte rem ging ik op onderzoek uit en bovenaan een heftige klim liep het weggetje dood “no through road” stond er op het bordje. Gelukkig kwam ik een joggende vrouw tegen die mij vertelde dat het wel een “through road” was echter zat er wel een steile afdeling in dus lachend zei ze tegen mij; “you can go down this hill however I do not know how good you are”? Dit is natuurlijk een levensgevaarlijke opmerking tegen mijn iemand zoals mij met een hoog testosteron gehalte ;-)

Na een week gewacht te hebben en nog belangrijker een gerepareerde rem was het tijd voor de “moment of truth”. Esther en kids waren naar een pool party en Daddy ging fietsen. Behoorlijk moe kwam ik bovenaan de berg een daar was het bordje weer “no through road” en zonder of blikken of blozen vloog ik er voorbij. Mmmm heftige afdaling……veel losse stenen op het pad…..veel regen de afgelopen dagen dus een extra dimensie in de afdeling; errug glad….stuiter….rem…oepss…en daar ging ik voorover van mijn fiets……met mijn knie op een puntige rots….aaaauuuuwwww.

Is mijn knieschijf gebroken; ff voelen en bewegen, gelukkig dat leek goed maar wel een diepe wond en veel bloed. Ik keek naar boven; te ver en niemand te zien. Ik keek naar beneden net zo ver en twee mensen in de verte. Ik besloot naar beneden te strompelen en dat lukte. De mensen die ik zag reden snel weg na de blik van een “wilde man uit de bosjes met veel bloed aan zijn been”. Rustig probeerde ik naar huis te fietsen en dat ging goed. Thuis ben ik onder de douche gegaan en heb alle bloed van mijn been gespoeld en ben op bed gaan liggen. Esther kwam thuis en na een heftige schrik reactie kwam daar het vingertje omhoog; “je bent geen twintig meer, je hebt een gezin en verantwoordelijkheden! Maar hé toen je me trouwde kende je mijn onbedwingbare addictie naar adrenaline-rush J

Doordat de wond maar bleef bloeden toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig mocht ik 4 uur wachten (kids, ouderen en terminale gevallen gaan voor, ook al komen ze later binnen) en doordat het zaterdagavond was liep het ziekenhuis vol met kids die rugby spelen; verzwikte enkels, zere rug en meer van dat soort onzin. De x-ray vertelde geen breuken, de wond was niet breed, alleen diep, dus schoonmaken, tetanus prik en ik mocht weer naar huis. Helaas ben ik door mijn vrouw veroordeeld tot levenslang op de “gewone” paden te fietsen en paden te kiezen waar meer mensen fietsen. Ik weet niet of Esther de term “draaideur crimineel” kent en ik doe mijn best maar ik kan niks beloven.