Oranjefans (Down) Underdog

Het is vroeg (lees: heel vroeg ) als de wekker afgaat en we ons opmaken voor de strijd tussen de leeuw en de kangoeroe. Oranje T-shirt – check, Hollandse tattoos – check, goede moed – check. Samen met een vriendin ga ik naar het casino waar de wedstrijd Nederland – Australië live wordt uitgezonden. De vaders blijven thuis bij de kids dit keer en als echte voetbalvrouwen (zonder Prada-tassen) gaan we ‘onze’ mannen aanmoedigen. In de bar voegen we ons bij het ‘Oranje legioen’ van, let wel, achttien man sterk. We zijn dik in de minderheid, maar dat mag de pret niet drukken.

De sfeer zit er tijdens de voorbeschouwing al goed in. De circa 150 Socceroos-fans zingen uit volle borst het Australische volkslied. Hoewel we met zijn achttienen verschrikkelijk hard het Wilhelmus staan te blèren, worden we overstemd door de Ozzies. Oké, dit was krachtmeting nummer 1, in deze Australische kroeg zijn wij de underdog; als we op het veld maar de meerdere zijn.
Na tien minuten is al duidelijk dat het een zware dobber gaat worden vanavond. De Socceroos spelen goed en geven Oranje geen enkele ruimte. Ze zijn aanvallend sterker en de verbale ondersteuning bij de vele kansen van de geelhemden heeft een enorme impact. De aahh’s en oei’s van de Australische fans komen wel heel hard binnen. Dit is een nieuwe ervaring moet ik zeggen, als je altijd tussen een leger van Oranje-fans voetbal hebt gekeken. Even lijkt het erop dat wij niet echt iets in te brengen hebben, maar dan ineens, tegen de verwachting in, scoren onze jongens. Yes! We juichen, dansen en zingen olé olé. Het is stil aan de overkant, maar niet voor lang. Bam: binnen een minuut een goal voor Australië. Door het overweldigende gejoel en geklap door de Ozzies zijn wij niet meer te verstaan. Na de rust moet het dan toch echt gaan gebeuren! O nee, een penalty voor Australië… en hij gaat er nog in ook. De Australische tent staat letterlijk en figuurlijk op zijn kop. Het lijkt wel of de Ozzies het bier ingeruild hebben voor Redbull, want ze krijgen ineens allemaal vleugels. Gelukkig is daar dan toch Van Persie voor de gelijkmaker, hij doet wat er van hem wordt verwacht, volgens diverse Facebook graphic posts: hij is en blijft een dangeroes species. Nederland weet de eindstand op 3-2 te brengen. Joehoe!  We brengen luidkeels laat de leeuw niet in zijn hempie staan ten gehore. Eindelijk volgt het verlossende fluitsignaal van de scheidsrechter, WE hebben gewonnen. We nemen de sportieve felicitaties van de Ozzies in ontvangst en binnen tien minuten is de bar nagenoeg leeg. Dat voelt toch een beetje raar met de winstpunten op zak, en in de wetenschap dat in Nederland het voetbalfeestje nog in volle gang is. Op zulke momenten mis je de Nederlandse gezelligheid, familie en vrienden. We zetten koers richting huis en met een ervaring die we absoluut niet wilden missen, duiken we om vijf uur ons bed weer in. Two down, five to go!

Mount Warning

Telkens als we over de M1 naar het zuiden rijden heeft de top van Mt Warning een enorme aantrekkingskracht op ons. Daar willen we nog eens een keer bovenop staan. Te meer ook omdat dit het eerste punt is waar de zon het Australische vaste land raakt. Om dit fenomeen mee te maken moeten we wel heel vroeg ons nest uit (3.30 uur). We besluiten dat het doel om de top te halen het belangrijkste is, dus zetten we de wekker iets later en vertrekken om 5 uur ’s ochtends. Nog steeds belachelijk vroeg overigens……vinden de kinderen ook;-). Om 7 uur staan we aan de voet van de berg en aan het aantal auto’s te zien zijn er meer mensen die aan ochtendgymnastiek doen. Vol goede moed beginnen we aan de wandeling, het is nog lekker rustig. Al komen we wel een personal trainer tegen met in zijn kielzog 3 anderen die allemaal gewichtsvesten dragen en die kennelijk weer op de terugweg zijn. We hebben een tas met zoethoudertjes mee want we gaan een dikke 2 uur omhoog dus elke 30 minuten plannen we een pauze. Na een uur heeft Yildiz het eigenlijk wel gehad en gelukkig Marcel ontfermt zich over haar. Met leuke verhaaltjes en denktank spelletjes wordt de tweede helft een stuk aantrekkelijker voor haar. Olin heeft de gang erin met zijn kleine pootjes en gaat onvermoeibaar door.  Als we bij onze laatste pitstop zitten om een hele steile rotswand naar de top te beklimmen, komt diezelfde personal trainer ook weer vrolijk rennend voorbij. Waarop Yildiz luid roept;”What is his problem?”. De laatste etappe is steil, glibberig en niet ongevaarlijk dus kinderen binnen handbereik houden. Het uitzicht op de top is fantastisch we zijn boven de wolken op 1200 m en we hebben een 360 graden uitzicht over de Gold Coast en het achterland. Na een tijdje maken we aanstalten om weer af te dalen. Het is een beetje file klimmen omdat er maar één ketting is waar je je aan vast kunt houden. Af en toe wordt het verzoek naar beneden doorgegeven om even te wachten met klimmen zodat de dalers er ook langs kunnen. Gelukkig we staan weer op een bergpad en wandelen naar beneden….de bovenbenen gaan we voelen morgen. Eenmaal beneden een super voldaan gevoel en trots op de kids. Al met al 5 uur op pad geweest…..maar Mt Warning was absoluut een bezoek waard.