Juf Wendy weet van wanten

Perth heeft als voordeel dat er een relatief grote Nederlandse gemeenschap is.  In de hoogtijdagen woonden hier heel wat Nederlandse expats van Shell en Boskalis.  Deze expats werden veelal  op projectbasis uitgezonden  wat voor  hun een  reden was om aansluiting te houden met  de Nederlandse taal en cultuur. Resultaat ; zo’n dertig jaar geleden is in Perth de Nederlandse school De Schakel opgericht.  Inmiddels is de De Schakel overgenomen door  Language One een overkoepelende organisatie die Nederlandse taal via contacturen aanbiedt.  Het klinkt mij fantastisch in de oren structuur, continuïteit en een vakbekwame docent. Ook al spreken we thuis Nederlands, lezen we Nederlandse boeken en doen we oefeningen in de vakanties het is gewoon niet voldoende om aansluiting te houden met de moedertaal. Alhoewel....wat is eigenlijk hun moedertaal? Voor Marcel en mij is dat Nederlands, maar inmiddels is dat voor Yildiz en Olin Engels. Dat ze een achterstand hebben moge duidelijk zijn en dat vinden we ook niet zo erg. Bij de intake maken Yildiz en Olin een instaptoets en bespreken we onze doelstellingen.  We vinden het belangrijk dat ze plezier hebben om Nederlands te leren en dat we de achterstand kunnen minimaliseren tot ongeveer een jaar ten opzichte van hun oude klasgenootjes.  Dit lijkt realistisch want Olin is ingeschaald in eind groep 3 en Yildiz zit eind groep 6. We mogen dus best trots zijn op onze inspanningen van de afgelopen twee jaar, want ze lopen circa een half jaar achter.

Inmiddels hebben we kennis  gemaakt met juf Wendy die woensdagsmiddags bij ons thuis de Nederlandse les verzorgd. En juf Wendy weet wel van wanten;-)

The Giants are coming to town

Het Fringe Festvial is een Oeral achtig evenement waarbij vier weken lang  allerlei lokale, nationale en internationale kunst en theater producties de revue passeren.  Komend weekend staat de ontknoping voor de deur.  De kranten staan er vol mee...dit wordt  het kunstspektakel van het jaar.  Een Franse kunstenaar heeft twee bewegende reuzen gemaakt die door de straten van Perth gaan lopen.  De hoofdrolspelers zijn een duiker en een meisje en het verhaal duurt 3 dagen.  We gaan op zaterdag heen want dan vindt aan het eind van de dag de ontmoeting plaats.  Naar schatting zullen er  1,4 miljoen mensen op af komen....drukke bedoeling dus.  We hebben een mooie plek vooraan en staan op de route van het meisje.  Deze voorstelling overtreft alle verwachtingen wat een bijzondere productie. Alle details kloppen, de verhoudingen zijn perfect en de bewegingen heel vloeiend en natuurlijk.

Hoewel de reuzen in slow motion aan de toeschouwers voorbij trekken, zijn er heel veel mannen en vrouwen rennend aan het werk om de poppen in beweging te krijgen.  De reuzen worden met behulp van een hijskraan overeind gehouden, maar alle bewegingen van lopen tot lachen en van knielen tot knipperen met de ogen is mensenwerk.  Wat ingenieus en wat een werk! Ben toch wel benieuwd waar de kunstenaar zijn inspiratie vandaan haalt en hoe zijn ogenschijnlijk ingewikkelde bouwtekeningen eruit zien.  Het werd groots aangekondigd en we vonden het “reuze” leuk!

Back to school

Aan de lange hete zomer is een einde gekomen.  Afgelopen vrijdag het nieuwe uniform opgehaald en we zijn van blauw naar groen gegaan;-).  Er zijn minder kledingvariaties dan op de Clover Hills State School (geen bloesjes, broekrok of jurk)  en het uniform lijkt meer op een sporttenue van de plaatselijke golfclub...polo t-shirt met  sportieve korte broek.  Yildiz vindt het maar niks, vanwege de unisex poloshirts zit er eigenlijk geen model in. “Mam het is absoluut niet fashionable”zegt ze. Ik geef haar groot gelijk, maar zie voor mezelf ook voordelen......geen strijkwerk;-).  Moesten we op de andere school verplicht zwarte leren schoenen dragen, zijn ze daar hier niet zo streng in. Sportschoenen en sandalen in verschillende kleuren het mag allemaal.....wow dat wordt dan toch wel gewaardeerd door de kids.  Hoewel Yildiz al drie weken geleden naar school wilde om nieuwe vriendinnen te maken, wordt het haar deze ochtend echt even teveel.  De opgebouwde spanning komt er allemaal uit. “Ik wil niet naar school, ik wilde niet verhuizen, ik wil bij mijn oude vriendinnen  blijven” huilt ze.  We gaan wat vroeger naar school zodat we op tijd kennis kunnen maken met de nieuwe meester en juffen.  De spanning is enigszins verdwenen en ze zoeken een plaatsje in de klas met een handkus neem ik afscheid in de hoop dat ze het vandaag naar hun zin zullen hebben.  Als ik om drie uur met de auto de parkeerplaats opdraai, komen er twee vrolijke kinderen op me afgestormd.  Ik hoef eigenlijk niet te vragen hoe het was, want op de terugweg werd er ronduit gekletst en hoor ik ook nieuwe namen. Dat geeft mij een gerust gevoel en dan weet ik dat ze in de pauze niet alleen in een hoekje hebben gezeten.  Wat zijn we trots op ze dat ze deze eerste hele spannende dag weer flexibel en open hebben opgesteld.