Inburgeringcursus (schaapscheren en reptielen aaien)

Op 27 januari vieren ze hier Australia Day (onafhankelijkheid van Engeland).  Er worden veel activiteiten en festivals georganiseerd dit weekend en vol verwachting klopt ons hart. We willen het graag allemaal meemaken. Helaas zijn de weergoden ons niet zo goed gezind want het regent al 2 dagen. Daardoor ging ons uitje van gisteravond (movie in the park – openlucht bioscoop) helaas ook niet door. Maar ach we zijn Nederlanders en wel wat water gewend, dus trekken we erop uit voor de varkensrace, schaapscheren, circus, muziek, bier en fish&chips.
Eenmaal bij het “Maliveld” aangekomen is er bijna geen kip te bekennen (voordeel is dat we op het festivalterrein kunnen parkeren). Waar is iedereen?  Het slechte weer heeft iedereen afgeschrikt denk ik.  Bij nader inzien blijken er veel activiteiten te zijn afgelast (jammer).  Communicatie hierover is te vinden op de gemeentelijke website (oh ja wat moeten we zonder internet…. ;-) Sommige activiteiten zijn naar binnen verplaatst.  We genieten van een circus en een Chinese drakenshow, maar we willen “the real Aussie stuff”.  

En ons oog valt op een standje van wildlife rangers.  Ze hebben een baby krokodil gevonden bij het spoor 3 weken geleden en die mag je aanraken.  Yildiz en Olin deinzen nergens voor terug en kriebelen even op zijn rug.  Gelukkig zit zijn bek dichtgetapt en is hij maar 30 cm lang. Ik geloof niet dat ze over een jaar nog zo enthousiast zijn om dit beestje te aaien want dan is deze krokodil  1 meter lang en eenmaal volwassen is hij  2,5-3 m lang. Er liggen ook nog wat hagedissen en andere reptielen die geknuffeld willen worden, dus Yildiz en Olin geven ze de volle aandacht. 

 

 

 

 

 Mijn oog valt op de Ranger met een slang om zijn nek, met gepaste afstand maak ik een praatje (terwijl Marcel op de achtergrond dirigeert dat ik dichterbij moet gaan staan). Die is lekker…..hij staat met zijn camera gewoon te ver weg. Oh ja by the way ….. met je rechter wijsvinger kun je inzoomen hoor! 

 

 

Verder wonen we een demonstatie schaapscheren bij (de schapenpopulatie is hier net zo groot als de Nederlandse bevolking – 16 miljoen wollige viervoeters) . De presentator vraagt om assistentie van een kleine sterke jongen en blijkbaar zijn er geen Australische vrijwilligers en dus steken Yildiz en Olin hun hand op. Ze mogen een schaap scheren. Ik zeg na de echte Australische BBQ , hebben we onderdeel twee van de inburgeringcursus ( schapen scheren) met succes afgerond.  

Leuke activiteiten

De afgelopen week hebben we nog een aantal leuke activiteiten gedaan. Plaatjes spreken voor zich.

Yildiz en Olin in de luchtbel.

 

Zoekplaatje:Vreemde vogel in de boom?!

 

Oh het is Olin

 

Whipe-Out Australia

 

Go girl

 

Yildiz maakt makkelijk contact en sluit aan bij andere meiden om whipeout te spelen.

 

De skate-club

 

Na een intensieve training van 1 uur werden de eerste bochtjes gedraaid.

 

Olin in actie.

 

Bibliotheek bron van inspiratie

Vandaag zijn we naar de bieb geweest. Yildiz wilde namelijk knutselen maar had geen inspiratie. Daar heb je tegenwoordig ook al internet voor nodig. Dus na onze inschrijving gingen we snel online. Wat een verademing snelle verbinding en we worden niet 1 keer onderbroken. Yildiz mag het eerste half uur surfen op het net. Er worden allerlei nieuwe knutsel ideetjes opgedaan met simpele materialen zoals papier, plakband en lijm. Helemaal happy! Ook de gouden gids (yellow pages) biedt verrassend veel mogelijkheden . En in ons appartement ligt nog een van 2012. Ik mag het laatste half uur volmaken en check de mail. Als onze internetverbinding thuis zo slecht blijft, dan wordt dit mijn 2^e huis;-). Heerlijk koel, lekker rustig en gratis goed werkende internet.  Olin heeft zich goed vermaakt in de kinderhoek en al wat boeken uitgezocht over dieren en lego.  Oh ja ….bijna vergeten…..informatie kun je ook uit boeken halen.  Verder heb ik nog een paar Dvd’s  met cartoons en Engelse les voor ze uitgezocht.  We gingen erg tevreden naar huis. En over 2 weken gaan we met plezier weer naar de bieb om onze geleende boeken en Dvd’s in te leveren en nieuwe uit te zoeken.

Gevonden klomp goud!

Het was groot nieuws hier in Australië. Bij Ballerat (Zuid Australië) heeft een goudzoeker een klomp goud gevonden twv bijna een kwart miljoen dollar (klinkt beter dan 235.000,= euro) . Kennelijk was het niet alleen landelijk nieuws maar heeft dit bericht wereldwijd de krant gehaald. Want via een collega van Marcel (Michel de Waard) kregen we het bericht gemaild.  Onderwerp van de email luidde: Amateur goudzoeker vindt klomp goud.  Hoewel de inhoud van het bericht ging over hoe en wanneer deze grote vondst gedaan is, had Michel maar 1 brandende vraag: “Marcel ben jij toevallig die amateur”? Waarop Marcel mailde: bounced email ….de persoon die u probeert te bereiken werkt hier niet meer (haha). 

Grappig detail is dat Ingrid en ik 15 jaar geleden op precies dezelfde plek wel een poging gedaan hebben om rijk te worden. Ballerat is namelijk een trekpleister voor alle geluk en goudzoekers op deze aarde (in het verleden zijn hier veel goudzoekers succesvol geweest). Dus gewapend met een zeef en vergrootglas ondernamen we een poging om goud te vinden. We stonden uren met onze enkels in het water om die ene belangrijke grondstof uit de modder te zeven. Het resultaat was een heel klein beetje goud (wat je met het blote oog niet kon eens kon waarnemen).  Helaas rijk zijn we er niet van geworden, wel hebben we een hoop lol gehad. Ingrid misschien hadden we toch een beetje meer naar links moeten zoeken?!

First Barbie (BBQ)

Als je aan Australië denkt dan denk je aan barbecue. Bij alle openbare plaatsen zijn goed ingerichte barbecues aanwezig.  Onze koelbox is nog op zee dus we kunnen niet al te lang (ongekoeld) met ons vlees onderweg zijn. Daarom besluiten we om ons eerste BBQ bij het zwembad van ons appartement te doen. Met een tas vol lekkernijen strijken Marcel en de kids neer bij de BBQ…..ik snijd nog even de laatste verse spulletjes voor de salade.  Terwijl ik opruim komen Olin en Yildiz weer terug gerend en roepen in koor:”hij doet het niet! “. He balen…..er moet een gasflesje in…en die hebben we niet.  Maar we laten ons niet zomaar uit het veld slaan. We hebben de buurt al aardig verkend en binnen een straal van 500 m zijn nog wel 10 BBQ. Dus alle spullen snel in de auto en op naar het park.  En 15 minuten later staat Chef Marcel achter “zijn” barbecue. Hij is helemaal in zijn element….en wij ook! We spelen kwartet en genieten van de specialiteiten van de master chef. Onze eerste BBQ is een feit….moge er nog vele volgen!

 

 

 

Internet Dodo

Joehoe internet daar hebben we 10 dagen op moeten wachten.  Omdat we in tijdelijk onderkomen zitten besluiten we een WiFi (dongel) aansluiting te nemen .  Als we straks een ander huis hebben schakelen we over naar ADSL. We zijn blij als we internet installeren…we zijn weer online en kunnen weer met familie en vrienden communiceren. Maar de blijdschap gaat al snel over in ergernis. Het bereik is slecht en we worden er om de haverklap uitgegooid. De provider heet Dodo, genoemd naar de uitgestorven vogel uit de prehistorie. Nou de verbinding en service zijn ook uit de prehistorie en niet te vergelijken met wat we in Nederland gewend waren. Na wat research blijkt dat wanneer iedereen in zijn mandje ligt, wij de beste verbinding hebben.  Dit betekent wat nachtwerk voor ons. Dus Dodo heeft voor ons een nieuwe betekenis: De Onbereikbare Digitale Otoweg;-)

Post!

Wij krijgen post uit Nederland. Wat is dat leuk. We hebben een scheurkalender van “ Ik hou van Holland” ontvangen (bedankt Anita). Dit is een goede remedie tegen de heimee (we bewaren de afgescheurde blaadjes voor later, want er staan leuke weetjes op).  Lankhorst Euronete Sneek heeft een groot pakket opgestuurd (onze container was al onderweg en onze koffers zaten al vol). We hebben het opgehaald en uitgepakt. Super mooi schilderij van Terschelling en een zeemeeuw.  Leuk detail is dat de meeuw opvallend veel overeenkomsten vertoont met de muurschildering op Olin zijn kamer in Sneek. Dus de meeuw krijgt een mooi plekje op Olin zijn kamer. Wat fijn om onze geliefde plekjes hier aan de muur te hebben.

Back to work

Marcel zijn vakantie zit erop helaas. Omdat wij graag nog wel wat activiteiten in de omgeving willen doen brengen we hem met de auto naar het werk.  Het is wel een vuurdoop voor mij….maar eens moet de eerste keer zijn. Links rijden in een iets te grote auto. Gewapend met een TomTom (gelukkig hoef ik me alleen maar op het verkeer te concentreren) en dosis boerenverstand (keep left) draaien we de snelweg op. Yildiz en Olin vinden het net zo spannend als ik. Er gebeuren grappige dingen onderweg…. Iedere keer als ik richtingaanwijzer wil gebruiken gaan de ruitenwissers aan. Ook kijk ik standaard over de verkeerde schouder bij iedere rotonde.  Yildiz en Olin vinden de meneer van de navigatie wel leuk en ze noemen hem Harry.  We zijn blij met Harry en als hij de volgende actie aankondigt wordt er vanaf de achterbank geroepen; Mama je moet zo naar links (heerlijk verkeers- en Engelse les ineen). Aan het einde van de dag halen we Marcel weer op. Autorijden gaat eigenlijk prima…….al rij ik wel als een zondagrijder. De kinderen zijn helemaal trots op mij en vertellen papa dat Harry wel wat te veel kletst onderweg (haha).

Centrum voor de kunsten

Op ongeveer 15 minuten rijden van ons is een creative activity center. Zeg maar een hele grote knutselclub. En aangezien de slaapkamers van de kinderen wel wat gepimpt kunnen worden gaan we lekker knutselen  (onze spullen zijn nog onderweg ergens op de Indische Oceaan dus het is nog een beetje kaal in huis). We knippen, plakken en verven er lekker op los. Het mooie is dat de temperatuur goed is (lang leve de airco).  De begeleidster komt oorspronkelijk van Zuid-Afrika dus ze spreekt ook nog een beetje Nederlands, zij het wel met een heel grappig accent. Aan het einde van de ochtend zijn wel lekker afgekoeld en een mooi haai en hart rijker. De kinderen zijn apetrots op hun werkstuk.

 

 

                   

’s middags hebben we een date met Jonas (collega van Mars) en Hilda. We zitten in het zwembad met zijn allen anders is het niet uit te houden (zo warm).

Boodschappen doen

 Boodschappen doen op zich is al een uitje.  Thuis (zo noemen we het hier nog) is alles vanzelfsprekend en is boodschappen doen onderdeel van de wekelijkse routine, meer een noodzakelijk kwaad. Want het is toch niet echt mijn hobby. Iedere week weer naar de Poiesz-Supermarkt om vervolgens bijna blindelings je kar vol te stoppen met etenswaar.  En om het toch interessant te maken probeerde ik iedere week mijn tijdrecord te verbreken.  Dus hoe snel kan ik deze keer met een gevulde kar bij de kassa staan? En dan merk je dat er vele variabele factoren een rol spelen zodat niet iedere week het record verbroken kon worden: hoeveel bekenden kom je tegen – even een praatje, het schap is niet aangevuld – even vragen, maar de meest tijdrovende is toch wel als ze de winkelindeling weer veranderd hebben -  paniek…ik kan het niet vinden.  Mijn  conclusie was dat het vrijdagavond om 20.15 uur de beste tijd was om boodschappen te doen. Iedereen zit thuis voor de buis, de schappen voor zaterdag zijn aangevuld, en de winkel sluit om 21.00 uur!

Hoe anders is het nu om boodschappen te doen.  De supermarkt (coles/lidle e en woolworth/AH) is wel 4 x zo groot als de Poiesz bij ons om de hoek. Lost in Paradise (ik kan niks vinden). Ik voel me als een kind in een speelgoedwinkel alles is nieuw en anders. Boodschappen doen krijgt ineens een totaal andere dimensie.  Ik neem de tijd en struin alle gangpaden af, ook de kinderen krijgen zoekopdrachten het lijkt wel of we in een heel groot doolhof zijn aangeland. Yildiz en Olin vinden het fantastisch om me te helpen met deze” levensechte speurtocht”.  En af toe loopt ons gangpad figuurlijk gezien dood en dan vragen we even assistentie van een winkelmedewerker.  Leuk… we maken gelijk een sociaal praatje, we hebben alle tijd. Na een tijdje staan we bij de kassa met een kar gevuld met nieuwe en andere producten dan in Nederland en rekenen af. Slik………de kar is voor een kwart gevuld maar we moeten 3x zoveel afrekenen als in Nederland.  We realiseren ons dat dit een duur pretpark-uitje was (maar wel heel leuk).

Inmiddels zijn we een paar dagen verder en heb ik de Aldi ontdekt. Ook groot met veel  andere producten, dus we spelen nog steeds spoorzoekertje. Maar de prijs is het bewijs!

Grote schoonmaak

Het lijkt wel of we door de jetleg een beetje verdoofd waren….in ieder geval zagen we niet alles helder.  Nu we wat meer bij ons positieven komen blijkt dat het appartement niet goed schoon gemaakt achter gelaten is. We spreken met de manager van het complex en doen ons beklag. Ze verontschuldigt zich en maakt zich er wat makkelijk vanaf. Ze heeft meer klachten gehad en het bedrijf wordt niet meer ingeschakeld. Maar ja daar wordt ons appartement niet echt  schoon van….dus we stropen de mouwen op en maken alles schoon. De wasmachine wordt verschoven en er komt zo’n laag stof achter vandaan, dat je er wel een trui van kunt breien. Ook de koelkast komt van zijn plek en we vinden er ondefinieerbare etensresten. BAH!! Er ligt een zwart vierkant doosje waarvan we niet weten wat het is. (maar nader onderzoek wijst uit dat het hier om een kakkerlak-lokdoos gaat). Jakkie! Die beesten wil ik niet in ons huis hebben…..gewoon goed schoon maken en houden lijkt mij prio nummer 1. We boenen alles wat los en vast zit en na zo’n dikke 2 uur ruikt het hele huis naar glorix……en nu maar hopen dat de kakkerlakken daar allergisch voor zijn.

 

Na zo’n productieve ochtend koelen we af in het zwembad. ’s Avonds eten we bij een Grieks Restaurant op uitnodiging van Thornsteinn en Kristen ook Jonas en Hilda zijn erbij. Dit bracht echt weer goede herinneringen boven …….van mijn 8 maanden stage op Kreta. Heerlijk getafeld en onze kinderen hebben de harten van de IJslanders gestolen!

Have a go circus

Het mooie van de activiteiten is dat wij de omgeving ook leren kennen. De activiteiten worden namelijk in allerlei parken aangeboden. Vandaag staat circus-maken op het programma. Gelukkig tekst en uitleg vindt plaats in de schaduw onder de bomen. De belangstelling is groot en we leren in en mum van tijd hoelahoepen, jugglen, acrobatiek, vliegende schotels en nog veel meer.  Iedereen mag een act instuderen en na 1,5 uur gaan symbolisch de deuren van het circus open. Yildiz heeft een solo met slingerballen en Olin en ik  jugglen samen. Het is echt mooi om te zien hoe enthousiast, geconcentreerd en gemotiveerd de kids bezig zijn.

 

’s middags rijden we naar Lankhorst Euronete Australia om kennis te maken met Marcel zijn nieuwe collega’s. De airco in het kantoor biedt verkoeling maar de in de fabriek is het echt om te smoren! We stappen in de auto die gelukkig met de airco wat verkoeling biedt en rijden naar School. De school is nog tot 22 januari gesloten maar we nemen alvast even een kijkje. Yildiz en Oling herkennen de school van de foto’s die we genomen hebben afgelopen september.

Body surfen

Eigenlijk willen we naar de watervallen in het Springbook National Park (herkansing) Maar vanwege de hitte, droogte en harde wind is het gevaar op bosbranden groot. Er is maar 1 weg naar de top…en dus ook weer terug. Zowel Marcel als ik hebben allerlei vluchtopties doorgenomen vannacht. Wat doe je anders als je niet kunt slapen. Maar bij nader inzien lijkt het ons geen goed idee om te gaan. Dat hebben we nog in het verschiet! We gaan naar het strand bij Miami (klinkt cool he). En dat was het ook. Wat een hoge golven. Met een bodyboard kun je meters maken….maar wij proberen het even op eigen kracht. Kijken de kunst af van een Australische surf-dude (met goddelijk lichaam, wat overigens alleen mij opvalt;-). En na een paar harde brekers lukt het Marcel, Yildiz en Olin om meters te maken. De brekers zijn zo heftig dat Olin af en toe onder water verdwijnt en 5 meter verderop weer boven komt. Sommige ouders hebben hun kinderen aangelijnd en eerlijk gezegd lijkt het me dat niet zo’n slecht idee. Een rescue lijn en bodyboard worden toegevoegd aan ons boodschappenlijstje.

 

 

Vlieger maken en op het water lopen

Vlieger maken stond er vandaag op het programma. Maar door het overweldigend aantal deelnemers misten we net de boot. Helaas geen vlieger voor ons. We blijven bij de speeltuin en Yildiz en Olin integreren met de andere kinderen al is het nog wel op afstand. Yildiz vindt het spannend om Engels te praten maar doet wel haar best. Olin daarentegen is vooral met gebaren bezig. En ook dat werkt. Het is mooi om van een afstand te kijken hoe de onzekere houding van de kids langzaam verdwijnt (maar het duurt gewoon even). Ik kan het me ook wel goed voorstellen als je gewoon niet goed begrijpt wat er gezegd wordt. Dan kan je je toch eenzaam voelen tussen al die andere kinderen. Maar we springen vaak bij om de gesprekken voor hun te vertalen. En het werkt. Want aan het einde van de morgen mogen ze een vlieger van iemand lenen. Wat een overwinning weer vandaag.

Spelen bij speeltuin

’s Middags moeten we nog een paar dingen regelen (het duurt wel erg lang voordat we aangesloten zijn op het internet). Wat ben je dan onthand. Gelukkig hebben we Marcel zijn IPhone en kunnen we daarop het thuisfront laten weten hoe het met ons gaat. Bij de shoppingmall liggen enorme luchtbellen en Yildiz en Olin mogen 8 minuten over het water lopen. Verhit en geshaked komen ze eruit. We zijn echt vakantie aan het vieren.

 

Stan the activity Man (kipslingeren)

Vanwege de vakantieperiode wordt er veel georganiseerd voor kids. Ze hebben hier een groot animatieteam aan the gold coast. Het doet ons denken aan kinderactiviteiten in Makkum waar we tijdens onze vakanties ook altijd met veel enthousiasme aan meededen. Het is goed voor de taalontwikkeling van Yildiz en Olin om met andere kinderen in aanraking te komen en dus melden we ons aan. We dansen, spelen poisonous ball en Chuck the duck. We hebben ontzettend veel plezier met Chuck the Duck (oftewel Oud-Hollands kipslingeren wie kent het niet?). Het is de bedoeling om een plastic kip zover mogelijk over je schouder te slingeren. Na de kids mochten de ouders ook! Jippie. Marcel is als 3^e aan de beurt en slingert de kip naar een 1^e plek. En hij staat een hele tijd in de winner-circle! Na 20 beurten ben ik bijna als laatste aan de beurt . Stan introduceert iedereen en ik meld: “we came all the way from Europe to be in this competition”. En wat blijkt we zijn er goed in. Ik werp de kip en met een beetje hulp van de harde wind……sta ik op de eerste plek (Lachen). Marcel vertelt enigszins teleurgesteld dat hij verslagen is door zijn vrouw. Waarop Stan the activity Man uitlegt dat dit waarschijnlijk een nationale sport is die veel beoefend wordt in Europe (Nederland) Yeah right;-). In ieder geval gaan we met de hoofdprijs…….een zuurstok naar huis. De middag wordt afgesloten met waterpistolen. We had fun!

 

 

 

 

Bijtanken!

Yildiz is er weer! Na een powernap van bijna 15 uur non-stop slapen knapt ze weer op. Dit had ze nodig. We zijn uitgenodigd bij Thornsteinn en Kristin om te komen lunchen. Zij wonen landelijk in bovenop de heuvels. Met een zwembad in de tuin, dus Yildiz en Olin zijn helemaal happy. Kristin volgt online de kookcursus van Jamie Oliver…..dus we hebben heerlijk gelunched. ’s Middags rijden we naar Springbook National Park om watervallen te bezoeken. Maar dat liep wat anders dan gepland. Volgens de lonely planet was het 30 km rijden en we hadden niet zoveel brandstof meer. Nou dan tanken we wel in het dorp als we boven zijn (dacht Marcel). We rijden de bergen in en we krijgen een flashback van de slingerweg naar Val Thorens (steil en smal). Eenmaal boven geen tankstation te ontdekken natuurlijk. Onze Nederlandse instelling (om de 30 km een tankstation) valt niet 1-op-1 toe te passen in een land dat 187 keer zo groot is als Nederland. In de afgelegen gebieden hebben ze allemaal reserve brandstof mee. Daar hebben wij als toeristen natuurlijk niet aan gedacht. We stoppen bij de eerste de beste viewpoint om van het adembenemende uitzicht te genieten. Maar geen waterval ……helaas. Daarvoor moeten we nog verder rijden. Maar omdat we het risico niet willen nemen om op onze 4e dag al met de lokale ANWB geconfronteerd te worden rijden we met onverrichte zaken huiswaarts. Met een brandend tanklampje en zweethanden rijden we naar beneden en op de laatste druppels benzine halen we het tankstation. Pfff…gelukkig we hebben bijgetankt!

Jetleg

De mannen schijnen iets sneller te acclimatiseren, dan de vrouwen. Overdag hebben Yildiz en ik het zwaar en doen we al snel een “schoonheidsslaapje” zoals Yildiz het zelf noemt. Het gevaar is dat we in het Nederlandse ritme blijven hangen. En afgelopen nacht waren Yildiz en ik om 03.30 uur klaar wakker. We hebben gekwartet , heel gezellig zo met z’n tweeën. We merken ook dat Yildiz een aantal dingen lastig vindt. Alles gaat goed zolang we maar met zijn 4-en in de onze direct omgeving dingen ondernemen. Maar als we de stad in gaan voor boodschappen dan vindt ze het allemaal heel spannend en wil ze het liefst zsm weer terug naar “huis” (appartement). De spanning van de afgelopen weken, het afscheid, de reis, weinig slaap en de nieuwe omgeving en taal maken heel wat los in haar. Ze is vanmiddag in slaap gevallen en begint nu als een zeehond te hoesten. Ik hoop niet dat ze ziek wordt…..maar als het wel zo is dan zal het met niet verbazen. De intensiteit waarmee ze alles beleeft, vraagt momenteel veel van haar. Gelukkig hebben we nog een dikke 3 weken vakantie voordat de school begint. En is er nog tijd om van de jetleg af te komen.

The Beach

Omdat we nog veel last hebben van het tijdsverschil doen we rustig aan. ’s Ochtends even boodschapje en wat administratieve zaken regelen. Tussen de middag een power-nap en om 15.00 uur gaan we naar het strand. Het is summer holiday dus het zal wel druk zijn denk ik. Eenmaal bij het strand aangekomen zijn er parkeer plaatsten in overvloed op steenworp afstand van the beach. Ik zoek naarstig naar een betaalautomaat, maar kan er geen één ontdekken. Met mijn Nederlandse instelling kan ik bijna niet geloven dat het gratis is. Ik vraag nog een toevallige voorbijganger en die verzekerd mij dat het echt gratis is. Wow……en ik ben getuige van het eerste praktische contrast tussen Nederland en Australië.

Eenmaal op het strand aangekomen zijn de golven enorm en de stroming is sterk. Bijna iedereen is gewapend met een bodyboard om van de enorme golven te surfen. Wij proberen het op eigen kracht te doen, maar dat valt nog niet mee. Wat een pret hebben de kinderen. ’s Avonds valt iedereen moe maar voldaan in slaap.

 

De Nieuwjaarsduik

Nadat we geïnstalleerd zijn en iedereen toch wel met een wattenhoofd rondloopt, besluiten we maar om een verfrissende duik te nemen. We verkennen het complex en komen bij het zwembad. Niemand te zien……dus een privé zwembad. We springen er met z’n allen in en noemen het de ultieme Nieuwjaarsduik.

 

In de middag trek ik het niet meer. Als enige geen oog dicht gedaan tijdens beide vluchten…..en ik ben juist één die veel slaap nodig heeft. Ik ga terug en val in slaap. ’s Avonds lukt het de kinderen niet om in slaap te komen. Vreemde omgeving, tijdsverschil, warm……uiteindelijk val ik bij Olin in slaap en Yildiz naast Marcel.

De reis

Na het opstijgen is de spanning eraf en biedt entertainment aanboord uitkomst. Er wordt een film gekeken, gegamed en na 3 uur vliegen vallen de kids en Mars in slaap en houd ik de wacht. De vlucht verloopt prima en na 12 uur landen we veilig in Beijing. Het grondpersoneel draagt handschoenen en winterjassen …..oh het is -8 (waar zijn de winterjassen ?!). In de transit worden we uit de rij gehaald en met voorrang behandeld omdat we met kinderen reizen (althans dat denken we). Maar het wordt ons al snel duidelijk dat er met mijn paspoort iets niet in orde is. Na een aantal strenge blikken van de Chinese douanebeambte, worden we in gebrekkig Engels gesommeerd haar te volgen. Via een zijweg belanden we in een soort ondergronds netwerk dat wel iets weg heeft van het gangenstelsel van de Vietcong. Van de luxe die we boven de grond aantroffen is op de werkvloer weinig meer van over. De kantoren zien eruit als bezemkasten met gemiddeld 3 werkplekken. Inmiddels weten we wat het probleem is. Ons visum is aangevraagd met mijn oude paspoort en afgelopen najaar heb ik nog een nieuw paspoort aangevraagd omdat het oude geldig was tot januari 2014. Verlenging van mijn paspoort over ruim een jaar zou ingewikkeld en kostbaar zijn. Maar nu kloppen de nummers niet meer (probleem……) Of we het oude paspoort ook mee hadden genomen…..nee dus. Of we dan wel een kopie konden laten zien…..nee dus. Of we in Nederland niet iemand konden bellen die ons kon helpen……nee dus. Opeens kreeg Mars een idee alle bestanden hadden we op een externe schijf gebacked up. Ah….licht in de duisternis. Nu hadden we alleen een computer nodig om de bestanden tevoorschijn te toveren. Nou dat lukte en er verscheen zowaar een glimlach op het gezicht van de strenge douanebeambte. En eerlijk gezegd ook op die van ons. Gelukkig we konden verder reizen met zijn vieren.

 

We checkten opnieuw in voor een binnenlandse vlucht naar Gangzhou (vlucht van 2 uur). Op Gangzhou zou de stop 45 minuten in beslag nemen. Maar we moesten met circa 85 man het vliegtuig verlaten. Om vervolgens een sightseeing tour over de luchthaven te maken. Weer het hele riedeltje: inchecken, douane, boarden en met bus (staanplaatsen) naar hetzelfde vliegtuig om vervolgens 2 uur later weer op dezelfde stoelen plaats te nemen. Hilarisch….maar ach hoe hou je anders 1,3 miljard Chinezen aan het werk.
 

Touch down!

De vlucht naar Brisbane verloopt voorspoedig de kinderen doen het fantastisch. Er is niet veel entertainment aanboord en het lukt de kinderen om zo’n 4-5 uur te slapen. Verder doen we leuke reisspelletjes. De laatste 2 uur zijn de kinderen er helemaal klaar mee en wij ook! Landen met die kist.

 

Na ruim 30 uur reizen, 6 keer chicken rice/noodles, 4 films, 6 uur non stop gamen landen we eindelijk in Brisbane. We worden opgewacht door Thornstein en een uur later staan we in ons nieuwe huis. De bloemen staan op tafel, de koelkast is gevuld, de kids hebben een kadootje op hun kussen, de bedden zijn opgemaakt, de auto staat in de garage en de I-phone doet het . We verruilen onze lange broek en trui voor een t-shirt en korte broek. Dit noem ik nog eens een warm welcome!

Het vertrek....

Nu gaat het echt gebeuren. Iedereen is opgewonden en Afke, Jan, Lilian, Kirsten en de buren komen nog even gedag zeggen. Ook Pa, Tjitze, Tilly, Richard, Lucas en Marie behoren tot het uitzwaaicomité en de tranen stromen over onze wangen en afscheid nemen valt zwaar. We werpen nog een blik op ons huis, waar we de afgelopen 8,5 jaar met heel veel plezier hebben gewoond. Australia here we come! Nadat we op Schiphol onze bagage hebben ingecheckt eten we met z’n allen nog een patatje bij de Burger King en is er nog ruimte voor een laatste chat. We vinden het toch wel heel fijn dat we door familie en vrienden uitgezwaaid worden en houden het niet droog. Zie onderstaande foto van het afscheidscomité.

Eenmaal door de douane wordt het Yildiz allemaal teveel en ze is bijna ontroostbaar. We zoeken afleiding en kopen nog een kadootje voor onderweg. Om 21.00 uur zitten we in het vliegtuig en off we go.