Dappere Olin

School gaat eigenlijk steeds beter en Olin heeft steeds de afgelopen twee weken veel vooruitgang geboekt. We denken dat hij zijn nieuwe situatie langzaam geaccepteerd heeft. We hebben thuis een feel-good-ladder gemaakt. En dan kan hij aangeven hoe zijn dag is gegaan. We zien dat zijn balkje al in het oranje zit. Dus dat betekent op de helft. Rood is niet leuk, oranje een beetje leuk en groen is leuk. In de klas werken ze met smiley’s . En voor het onderdeel rekenen mocht hij zijn naam bij super star plaatsen. Dat was voor hem een hele oppepper en goed voor zijn zelfvertrouwen. Maar juf gaf aan dat hij nog steeds niet veel zegt in de klas. Hij krijgt wel extra aandacht van de ESL teacher en we merken dat hij wel heel veel begrijpt. Afgelopen week is er iets bijzonders gebeurd. De juf vertelde over hoe om te gaan met regels. En daarbij vroeg ze aan de klas wie er iets weet over de regels op het strand. En Olin stak voor de eerste keer zijn vinger op. Juf was zo verrast en gaf hem de beurt en er rolde in vloeiend Engels een volzin uit. “Do not go to far in de sea”.  Wow…..wat een overwinning!!

Daar moet hij wel heel veel lef en moed voor gehad hebben om in het bijzijn van zijn klasgenootjes in het Engels te antwoorden. We zijn super trots op hem! En weten dat we de goede kant op gaan. Ook worden thuis de Nederlandse en Engelse taal door mekaar gebruikt. Heel grappig is dat.

Yildiz gaat vanaf dag 1 al lekker. En heeft vorige week een “kleine” spreekbeurt gehouden. De les ging over planeten in sterren in het heelal. Thuis heeft Yildiz met al haar creativiteit en weinig middelen de planeten nagemaakt. Papier, schaar, touw, stiften en een kartonnen doos….meer was er niet voor nodig. En na een uur kwam ze terug met een mooie uitvoering van het planetenstelsel. De zon, maan, aarde,  Pluto, Mars, Jupiter, Mercurius ….en nog een paar. Wat leuk dat je met zo weinig speelgoed toch hele mooi dingen kunt maken. Ze wilde het graag meenemen naar school. Daar doen ze aan show and tell. Dan mag je iets laten zien en erover vertellen in de klas.

Gevonden……een huis!

’s Avonds krijg ik een e-mail alert van een huis. Dus klik gelijk door. Ja….deze moeten we hebben. Hij voldoet bijna aan alle eisen en het belangrijkste is op loopafstand van school. We solliciteren gelijk online (gelukkig internet werkt mee). En de volgende ochtend hangen we om 8.30 uur aan de lijn. We leggen onze situatie uit en dat als we eind februari niet dit huis hebben we met ons gezin op straat staan. Beetje overdreven maar het werkt de makelaar is er gevoelig voor. ’s Middags is er een inspectie en ik rij nog even bij Marcel langs voor de handtekeningen en geprinte versie van onze papieren. Om 3.30 uur arriveren Yildiz, Olin en ik bij het huis. We dachten dat we de enige waren (hoe naïef) maar inmiddels staan er alweer 5 auto’s van geïnteresseerden geparkeerd. He bah moeten we weer in concurrentie en dat is ons de laatste tijd niet goed bevallen. Dus andere tactiek…we lopen naar de makelaar en overhandigen gelijk alle documenten en ik zeg; “we will take this house straight away!”.Eenmaal binnen slaat de schrik mij om het hart. Het huis, is viezer dan vies, stinkt verschrikkelijk, bijna alle horren zijn stuk, het glas in de badkamer is eruit, de tuin is een grote jungle, en ik vind botten die lijken op een uitgestorven dinosaurus……de moed zakt me in de schoenen. Normaal fotografeer ik alles zodat Marcel ’s avonds ook een beetje een goede indruk krijgt. Maar ik ben bedwelmd en kan niet meer helder nadenken. Hier wil ik niet in! In de advertentie stond dat het huis opnieuw geschilderd zou worden en dat er nieuwe vloerbedekking in de slaapkamers gelegd gaat worden. De locatie is het enige wat positief is……voor de rest is het een grote puinhoop. Van alle huizen (circa 10) die ik bekeken heb is dit toch wel 1 van slechtste. De vorige huurders hebben er heel slecht opgepast.

Bij de uitgang verteld de makelaar dat het hele huis wordt gestript en opgeknapt. Ja, ja …..eerst zien dan geloven. Nou we wachten af en de volgende dag worden we gebeld dat we het huis gekregen hebben. Ik ben een beetje achterdochtig en twijfel of er überhaupt wel andere kandidaten waren. Oké we besluiten ervoor te gaan en vertrouwen erop dat het goed komt.  Ze proberen alles voor 1 maart gereed te hebben.  (klinkt als…mission impossible 3?!).

Ik neem de volgende dag een kijkje en tot mijn verbazing zijn er 4 schilders bezig. Super! Oh dit geeft de burger moed. De muren, de deuren en het plafond worden wit geschilderd….helemaal prima. Na het weekend zijn er 3 klusjesmannen bezig en wordt er nieuwe vloerbedekking gelegd, de horren worden vernieuwd, het glas wordt gemaakt en de douchekoppen worden vervangen. Later in de week is er een tuinman in de jungle bezig en hebben we weer een grasmat. Er kan nog niet op gevoetbald worden want er zitten allemaal gaten in. Vanwege het slechte weer wordt het egaliseren verschoven. En afgelopen donderdag zat er een schoonmaakploeg in en wordt er nog een pestcontrole gedaan (wettelijk verplichte pesticide spuiten tegen insecten en ongedierte). We zijn helemaal happy! We komen gewoon in een “nieuw” huis terecht. Vrijdag is de sleuteloverdracht.

Het huis voldoet voor 95% aan onze wensen. Ja…op dat zwembad na…..maar de buren hebben een zwembad. En Marcel heeft al een oplossing….we plaatsen de trampoline tegen de schutting…nemen een aanloop en ……jumpen zo bij de buren in het zwembad;-)

House hunting

Sinds de kids naar school gaan heb ik een nieuwe taak om de dag door te komen. Ik ben opzoek naar een huis. Een kleine introductie over hoe dat hier werkt is wel op zijn plaats. Gelukkig hadden we vorig jaar september al even een voorproefje gehad. De huur- en koophuizen zijn allemaal te vinden op www.realestate.com.au vergelijkbaar met onze funda.nl. En de bemiddeling gebeurt door een makelaar, tot zo ver niks nieuws. Omdat we een tijdelijk visum hebben komen we niet in aanmerking voor een koophuis. Na twee jaar mogen we overgaan tot koop, maar eerlijk gezegd zou het dan wel mooi zijn als ons huis in Sneek verkocht is (we zijn heel blij dat er momenteel nette huurders in ons huis zitten). Dus we richtten ons op de huurhuizen en dan met name op de huizen die worden aangeboden in de wijken rondom de school. Dat is hier namelijk verplicht (catchement area). Nou een leuke uitdaging dus. De Australiërs zijn een nomadisch volkje heb ik ontdekt. Volgens mij zit het in hun genen, want hun voor-voor-voor-voor-vaderen hadden ook een hele reis achter de rug voordat ze hier voet aan land zetten.

Het aanbod van huurhuizen langs de Gold Coast is groot maar in de catchement area (circel om de school) eigenlijk niet. Oorzaak hiervan is dat de Clover Hills State School waar Yildiz en Olin op zitten en de Somerset College (private Highschool) scholen zijn die hoog staan aangeschreven. De gezinnen die hier naar toe verhuizen blijven dus ook wel even zitten. Het belangrijkste criterium wonen in de catchement area wordt dus opgelegd door school, maar zelf hebben we ook nog wel een paar wensen. Zoals; op loop- of fietsafstand van school, 4 slaapkamers, gelijkvloerse woning met tuin en zwembad, koken op gas, een overdekte veranda, kindvriendelijke wijk, goede staat van het huis, airconditioning,  ventilatoren in de slaapkamers, twee badkamers, grote garage…….en heel belangrijk niet te duur. Klinkt als…..mission impossible. En dat was het ook.

De werkwijze is als volgt: je schrijft online in op een huis, krijgt een sms over een bezichtiging (datum en tijdstip) en als het een mooi huis is moet je je opstellen in rijen van twee en krijg je 5 minuten om het huis te inspecteren. Na 3 bezichtigingen zijn we er wel achter dat we onze wensenlijst moeten bijstellen en ergens concessies moeten doen. Voor een koophuis is het haalbaar maar voor een huurhuis dus niet.

Enfin we houden de moed erin, maar we (lees ik) worden toch wel een beetje zenuwachtig want factor tijd gaat ook een rol spelen. We krijgen een bericht dat onze spullen 7 februari aankomen in Brisbane en dan duurt het nog 1-3 weken voordat ze worden vrijgegeven (douane en quarantaine). Inmiddels hebben we overlegd met de huisbaas dat we ons appartement willen opzeggen per 28 februari. Omdat we het huurcontract open breken, moet er  nog wel een nieuwe huurder voor ons appartement gezocht worden. Ze is heel coöperatief en gaat het appartement gelijk op internet aanmelden. Het zou mooi zijn als alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen en we hier per 28 februari eruit kunnen en 1 maart intrekken in ons nieuwe huurhuis met onze eigen spullen. Klinkt als …..mission impossible 2. En dat was het ook.

De huizenjacht gaat verder maar nog zonder resultaat. Als we geïnteresseerd zijn leveren we al het papierwerk aan (100 punten systeem). Voor alle huizen waar we op hebben ingeschreven zijn er steeds meerdere kandidaten geïnteresseerd en dan neemt de eigenaar een beslissing. We vallen alsmaar buiten de boot en dat frustreert. Bij navraag blijkt dat je eigenlijk voor de bezichtiging je papieren al op orde moet hebben en gelijk een toezegging moet doen om voor 2 weken de huur over te maken. Oké zo leren we iedere keer weer. 

Soccer en Netball



Olin hier vooraan in wit hesje



Net als in Nederland kregen de kinderen in hun eerste schoolweek allerlei informatie over sporten mee naar huis. We kunnen dus maar raak snuffelen. Olin is enthousiast over soccer (voetbal) komt ook omdat het herkenbaar is en vertrouwen geeft. Er is heel wat gevoetbald op ons grasveld aan de Pinksterbloem. Soccer hier is niet zo groot als in Nederland maar wint wel aan populariteit. De nationale sport hier is rugby en dat ziet erop de televisie ietwat te ruig uit in mijn ogen. Ik haal dat scenario met Olin in een rugbyteam even door mijn hoofd en visualiseer dat ons kleine mannetje telkens op de grond gebeukt wordt, de tandartsverzekering omhoog geschroefd kan worden en we elk weekend te gast zijn bij een EHBO post van het ziekenhuis. Nee dan maar gewoon lekker voetballen. De eerste training was Olin gelijk enthousiast en volgens zijn ‘objectieve’ coach Marcel heeft hij talent. Hoewel het nog moeilijk in te schatten is met kluitje voetbal;-). Maar we kijken er al naar uit om straks in april langs de lijn te staan als de competitie van start gaat.



Olin zijn voetbal tenue

Yildiz snuffelt bij dansen, maar dat valt haar tegen. Haar verwachtingen waren te hoog denk ik. Het dansen is vergelijkbaar met klassiek ballet, terwijl Yildiz iets met hiphop en moderne dans wil. Helaas bij navraag blijkt dat de hiphoplessen al vol zijn. Alle meisjes in de klas hebben het over netball, dus wil ze dat ook proberen. Ik heb geen idee wat het is maar google……natuurlijk wel. Het blijkt korfbal te zijn en in Australië een hele populaire meidensport. We schrijven ons in en halen een tenue op. Helaas kon de eerste training vanwege de regen niet doorgaan. Yildiz vindt haar tenue zo mooi dat ze er de hele zaterdag in heeft rond gelopen. En bij het winkelcentrum steeds dezelfde vraag kreeg: did you won?  Yildiz haar competitie start half maart;-)

We zijn blij dat ze beide voor een teamsport hebben gekozen. Het is goed voor de taal, nieuwe vrienden maken, samen spelen en lekker sportief bezig zijn.

Foto yildiz in Phanters Netball Club volgt nog.

Spiderman

Gisteren de schok van ons leven gekregen. Marcel loopt met een tandenborstel de kamer in en half mompelend vang ik iets op over een spin. Ik loop naar de badkamer en zie daar een joekel van een spin ( 7 cm van linker- naar rechterpoot met een harig lijf…bah). Als ik ergens een hekel aan heb of liever gezegd bang voor ben dan zijn het wel spinnen. Ook Marcel is onder de indruk want toen hij stond te poetsen liep die spin met hoge snelheid voor hem langs. Ik ben toch lichtelijk in paniek en wil heel graag dat die spin verdwijnt of anders gezegd verwijderd wordt. Zelfs Marcel die doorgaans in Nederland de spinnen plet, vindt deze jongen een maatje te groot om met zijn hand te pakken. Ook weten we niet wat voor soort het is een “gewone rioolspin” of toch een giftige want die lopen er hier genoeg. We dokteren en plan uit, zonder dat we de spin uit het oog verliezen. Inmiddels zit hij boven de deurpost aan de binnenkant van de badkamer. Ik haal de zwabber, een handdoek en de gouden gids…oh ja en we trekken beide onze schoenen aan (voor het geval dat). We weten dat we ook maar 1 kans hebben om hem te pakken, want anders rent hij door de kamer heen of gaat hij onder ons bed zitten en dan doe ik geen oog dicht. Marcel springt onder de deurpost door….gelukkig geen beweging….ik geef hem langzaam de zwabber….sta klaar met de Gouden Gids en een badlaken in de hand. Marcel telt af….3,2,1, go en drukt de zwabber met een knal tegen de muur. Ik kan alleen maar hopen dat hij raak schiet. Het lijkt er wel op want er is geen beweging…voor de zekerheid duwt hij nog een beetje harder en haalt de zwabber van de muur. Oh de spin is geplet. De spin krijgt een eervolle laatste rustplaats in de struiken en ik ben blij met mijn (spider)man. Thanks Mate!

Week 2 School

Yildiz had na het weekend echt weer zin om naar school te gaan. Ze blijft ons verbazen en we zijn heel blij dat ze het zo naar haar zin heeft. Ze pakt het Engels ook heel goed op en de Engelse les die ze in Nederland heeft gehad werpt zijn vruchten af. Haar vocabulaire groeit met de dag en ze is zelfs in staat om de woorden al in een zinsverband te gebruiken. Ze heeft een Student Award van de juf gekregen omdat ze zo goed haar best heeft gedaan. Toppie. Hoewel rekenen niet haar hobby is, merken we dat ze het hier heel goed doet. Tijdens de voorlichtingsbijeenkomst van de Wereldschool op de emigratiebeurs werd ons verteld dat het rekenonderwijs in Australië iets achterloopt tov het het Nederlandse niveau. En dus heeft Yildiz al een voorsprong opgebouwd.....lekker relaxed en daarom kan de volledige aandacht ook uitgaan naar de Engelse taal.  Nou we zijn super trots op haar.

Olin daarentegen had na het weekend geen zin om naar school te gaan. Iedere keer hebben we met dikke tranen afscheid moeten nemen. Echt hartverscheurend als moeder. Hij volgt het Engels nog niet, kan hemzelf dus ook niet goed uitdrukken. Het gevolg is dat hij zich afzondert met het idee dan praten ze ook niet tegen mij en dan hoef ik ook niet terug te praten. Ook moet hij erg wennen aanh het continue rooster. Het liefst wil hij tussen de middag even opladen bij mem. Juf is erg met hem begaan en probeert hem er zoveel mogelijk bij te betrekken. We oefenen thuis ook door tweetalig  te praten met de kinderen. Hij vertelde ook dat we maar “tijdelijk” in Australië zijn, dus dan heeft het ook geen zin om Engels te leren als we toch weer teruggaan. Maar hoe leg je hem uit dat tijdelijk toch wel 5 jaar is.  En het dus nog heel lang duurt voordat we terugkeren. Uiteindelijk hebben we hem verteld dat het wel heel cool is als je twee talen spreekt. Nou daar moest hij even over nadenken….maar ik zag een twinkeling in zijn ogen (gelukkig). Na schooltijd en in het weekend is het gewoon een heel vrolijk ventje en doen we leuke dingen. En natuurlijk knuffelen we hem extra.

Het duurt gewoon een tijdje voordat ze de Engelse taal onder de knie hebben, maar we hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt.

Ik mis alleen de HEMA

Weggaan en nooit meer terugkomen, dat deden ooms en tantes in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Met tienduizenden tegelijk vertrokken ze naar Australië, Nieuw Zeeland en Canada om een nieuw leven op te bouwen. En opeens, een halve eeuw later, pakt een nieuwe generatie de koffers. Niet eerder vertrokken zo veel mensen naar het buitenland: vorig jaar meer dan 300 per dag. En wij zijn daar 1 van. Jonge gezinnen, vijftigplussers en carrièremakers, wat bezielt hen om alles achter te laten en opnieuw te beginnen? In Ik mis alleen de HEMA vertellen emigranten en spijtoptanten over hun grote avontuur. Met welke dromen en verwachtingen vertrokken ze? Hoe is het leven in het nieuwe land? Zijn ze inderdaad gelukkiger? De fascinerende verhalen geven een indringende kijk in hun leven. Ze nodigen uit tot avontuur en vormen een goede voorbereiding voor lezers die ook plannen hebben om naar het buitenland te vertrekken. En uiteraard heb ik dit boek ook gelezen. Er is veel herkenning maar ook de praktische tips waren heel welkom en er wordt ingegaan op de psychologie van het emigreren. Los van de inhoud wil ik even ingaan op de titel van dit leuke boek.

Er zijn hier winkels genoeg en het aanbod is groot, maar toch heeft de HEMA een unieke formule die misschien wel typisch Nederlands is, compleet, gezellig en overzichtelijk met een heerlijke gebakafdeling en niet te vergeten de HEMA worst. Ik heb zoiets hier nog niet kunnen ontdekken helaas. Voor de kinderen is er een vergelijkbaar boek op de markt  met de titel: Heimwee naar hagelslag. In dit boek worden de kinderen geïnterviewd die al dan niet met of zonder tegenzin met hun ouders zijn vertrokken naar het buitenland. Ik heb dit boek met Yildiz en Olin gelezen in Nederland maar ik denk dat het leuk is als we het nog een keer lezen. Wellicht dat ze met hun huidige ervaring meer erkenning vinden in het boek.
Een leuk detail is overigens dat we in de supermarkt een hele schap met Nederlandse producten hebben gevonden zoals speculaas, drop, stoopwafels, appelstroop, maar ook……..hagelslag! De kinderen werden natuurlijk helemaal wild. De appelstroop en hagelslag gingen in de boodschappenkar en bij de kassa heb ik maar even een oog dicht gedaan want de appelstroop ging voor € 4,50 over de toonbank en de hagelslag voor € 6,75. Maar ...….voor de hagelslag hoeven we dus niet terug naar Nederland en voor de HEMA worst misschien wel;-)

Springbrook National Park (herkansing)

Met de Lonely Planet in de hand zoeken we naar leuke uitstapje voor komend weekend. Er is hier zoveel te doen en te zien dat we voorlopig nog wel een jaar vooruit kunnen voordat we de hele omgeving verkend hebben. Strand en bergen om de hoek. We besluiten om naar Springbrook NP te gaan. De vorige keer hebben we alleen het eerste uitkijkpunt bereikt omdat we te weinig brandstof mee hadden en het risico op bosbranden te groot was. Nu gaan we dus voor de herkansing. Bepakt en bezakt trekken we er vroeg op uit. We willen een track (wandeling) maken naar de Twin Falls (watervallen). Vol goede moed parkeren we de auto en nemen nog snel even wat te eten en te drinken zodat we genoeg energie hebben voor een wandeling in bergachtig gebied van 2,5 uur. We zijn de enige, maar ja het is ook nog vroeg. Zo alles zit weer in de rugzak en we lopen het bos in en na 500 m stuitten we op een wegversperring. Huh…..wat is dit nou? Even verderop staat iets op een bord geschreven; vanwege het slechte weer (vorige week cycloon met heel veel regen) is een deel van de route onbegaanbaar geworden. Wat……..de teleurstelling is van onze gezichten af te lezen. Vorige keer te droog en nu te nat?! Maar ach er zijn nog wel 5 tracks in de buurt dus we rijden naar de volgende de Coomoolahra Falls (klinkt Aboriginals). He wat een opluchting er staan nog wel 8 auto’s. We lopen naar het viewpoint (uitkijkpunt) en genieten van het adembenemende uitzicht over de vallei met als hoogtepunt het begin van de waterval. Wow……..super gaaf.

 We maken een praatje met een locale gids en komen erachter dat alle wandelroutes in het park nog wel een paar dagen gesloten zijn. Och dat is balen en we stellen ons plan bij en strijken neer bij de picknick tafel naast de rivier.  Yildiz en Olin zijn helemaal in hun element en al gauw gaan de kleren uit om in de rivier te spelen. Mars en ik nemen de kaart onder de loep en stippelen een route uit om naar alle uitkijkpunten te rijden.

 

 

 

 

 

Onderweg begrijpen we maar al te goed waarom het niet verantwoord is om in de bergen te lopen. We krijgen te horen dat de weg waarop we rijden vandaag voor het eerst weer is opengegaan en langs de route liggen enorme bomen die net zijn opgeruimd. We stoppen bij alle watervallen en genieten van de prachtige natuur en het uitzicht. Dit gebied is 22 miljoen jaar geleden ontstaan door een vulkaanuitbarsting en 20 miljoen jaar geleden heeft de krater zich gevuld met water: Springbrook Plateau.  De vruchtbare grond tezamen met het vochtige klimaat zorgden ervoor dat zich hier een uniek ecosysteem ontwikkelde met bijzonder flora en fauna. (Kookaburra rechts) Sommige bomen hier zijn wel 2 miljoen jaar oud.  De weg naar de natural bridge is nog wel een week afgesloten en dus gaan we in de middag naar een stuwdam (Hinze Dam).  De stuwdam draait overuren om al het regenwater van de afgelopen week te verwerken. Ondanks het feit dat we geen track hebben gelopen hebben we een prachtige dag gehad. En we komen zeker nog een keer terug…..3 keer is scheepsrecht!  

 

 

Back to school

Afgelopen dinsdag zijn Yildiz en Olin voor het eerst naar school geweest. Best spannend allemaal. Nieuwe klas, andere juf  en een andere taal.  De eerste 2 dagen gingen verrassend goed. Beide kids gingen blij en enthousiast naar school. Ze hebben hele lieve juffen en de informatie en
resultaten van de kids hadden de juffen al doorgenomen. Yildiz zit in year 3 (= bij ons groep 5) Dus ze heeft een overlap van een afgelopen half jaar. Helemaal prima! Ze is nu niet meer de jongste van de klas en zo kan ze mooi zelfvertrouwen opbouwen omdat ze een buffer heeft. Ik denk dat ze het niveau van de lesstof wel aan kan zodat ze zich extra kan concentreren op het Engels. Olin zit in year 1 (bij ons groep 3). Hij maakt dus een sprongetje van een half jaar. Hij leert meteen lezen en schrijven in het Engels. Ook een raar idee, dan moet ik straks ook aan de bak om Nederlands te geven....

Yildiz had afgelopen weekend haar eigen woordenboek gemaakt. Ze had zinnen vertaald NL-EN wat haar steun gaf. Het was haar eigen idee. Helemaal TOP. Dit schrift nam ze mee en zo kon ze duidelijk maken wat ze wilde. Lekker zelfstandig. En ze heeft de klas ook een aantal NL woorden geleerd. Als de dag start roepen de kinderen in 2 talen: “Goodmorning misses DC….Goedemorgen Mrs DC”. De kinderen hebben moeite om de letter G goed uit te spreken dus het klinkt een beetje op zijn Duits…..Gutenmorgen. Wat Yildiz dan wel weer grappig vindt. Ook zit ze in een leuk groepje met 5 andere meisjes die haar helpen als ze het niet verstaat. In de klas is ze gekoppeld aan een buddy/maatje wat ook veel steun geeft. Er zitten geen andere buitenlandse kinderen in de klas, dus dat maakt dat de klasgenootjes onze kinderen erg interessant vinden. Wel is er een meisje Emma genaamd, die van Melbourne (2000km verderop) hiernaartoe is verhuisd. Zij heeft ook alles wat zo vertrouwd was voor haar achter moeten laten. Dit schept een band en naar mate de week vordert wordt de naam Emma steeds vaker genoemd. Blijkbaar hebben ze wel wat steun aan mekaar.

Olin heeft  dag 2 getrakteerd op cupcakes met windmolens. Dan weten ze gelijk waar we vandaan komen….leuke binnenkomer!.  Olin is meer de stille genieter dus we krijgen eigenlijk niet zoveel teruggekoppeld. Miss Bradfield meldt dat hij een goede dag gehad heeft.

Eigenlijk was ik degene die er nog het meest moeite mee had geloof ik. De kinderen achterlaten in een compleet vreemde omgeving vond ik lastig. Ik kan ze niet beschermen of helpen als ze me nodig hebben. Ik heb ook moeite om mijn tranen te bedwingen op de terugweg. Het voelde zo onnatuurlijk….maar oh…dit hoort ook weer bij het loslaten.

Dag 3 had Olin een dip. Hij wilde niet naar school en ik heb hem echt huilend achter moeten laten. Oh wat vind ik dat naar. Ik heb 10 min buiten de school gewacht en getwijfeld. Maar na 5 min belde de juf miss Bradfield om te vertellen dat hij oke was. Hij speelde al even op de grond. Wat lief he. Ze bellen je gewoon?! En ‘s middags vertelde Olin dat de onderdirecteur in de klas was met foto's van CBS Vuurvlinder uit Sneek. Toen mocht hij zijn klas aanwijzen op een foto en de klassenfoto die de juf in het overdrachtsdocument had gedaan was op groot papier geprint. En Olin mocht aanwijzen wie zijn vrienden en vriendinnen waren. Nou helemaal super natuurlijk. Ook vrijdag vloeien er weer tranen bij Olin en het breekt mijn hart. Maar ik weet ook dat we  hier even doorheen moeten. Ze hebben hier een continue rooster (van 09.00-15.00 uur) dus dan is de dag best lang als je het niet naar je zin hebt. Ik haal ze op en ben reuze trots op ze!. Week 1 zit erop en dat moet gevierd worden. We rijden naar de Mc Donalds en we genieten van een hele grote ijsco. Dit hebben ze verdiend!