Birthday King Olin

Vorig jaar rond deze tijd waren we net geacclimatiseerd en hebben we Olin zijn verjaardag in kleine kring (lees gezin) gevierd. Afgelopen jaar hebben we leuke mensen leren kennen via Marcel zijn werk, Nederlanders in Australië en via het fysieke social network…..schoolplein genaamd.  Reden dus om zijn verjaardag 2 keer te vieren. Voor de vrienden en kennissen organiseren we een brunch. Lekker makkelijk alles van te voren klaar maken zodat jezelf ook met de visite kunt praten. Daar hou ik  van. Olin wordt dik verwend en voelt zich echt jarig. Een week later vieren we zijn verjaardagsfeestje met vriendjes. Een paar jongens en meisjes uit zijn oude en nieuwe klas. We gaan naar en zwembad……overdekt wel te verstaan. Het is hartje zomer en om te voorkomen dat we straks allemaal rode verbrandde koontjes hebben, organiseren we het in een klein overdekt privé zwembad waar normaliter zwemles wordt gegeven. Je betaalt per kind met een minimum van 10 en krijgt er een party host bij!!. Kind kan de was doen. Zelf even wat proviand in de tas en je hebt alle ingrediënten voor en topmiddag. De party host coördineert de waterspelen, Marcel assisteert in het zwembad en ik loop met mijn camera om de nek de razende reporter uit te hangen.  Door de beugel genomen zijn er grote overeenkomsten met een kinderfeestje in Nederland, maar er zijn ook een paar verschillen. De kado’s worden bij binnenkomst overhandigd maar blijven in de verpakking en worden thuis opengemaakt. Reden; de aandacht blijft bij het spelen en de kids worden niet afgeleid door  het uitpakken van kadootjes ( geen jaloezie).  En de taart wordt als laatste aangesneden.  Dus op het moment dat het feestje bijna afgelopen is dan komt de taart op tafel. Dit is de gezamenlijke afsluiting.  Ik blijf dat maar een raar idee vinden.  Het is net als het “oprot” broodje aan het einde van een bruiloft.  Zoiets als leuk dat je er was maar nu wegwezen. Ik zie toch een klein voordeel……je drukt er  nog snel  even een hele lading suikers in en dan overhandig je de stuiterende kinderen weer  aan de ouders;-)

Nederlandse les

Afgelopen jaar hebben we veel energie en tijd in het Engels gestoken. Dat heeft absoluut zijn vruchten afgeworpen want hierdoor zijn de kids snel geacclimatiseerd en konden ze vrij snel meekomen in hun klas. Voor 2014 hebben we ons ten doel gesteld om de Nederlandse les weer op te pakken waar we vorig jaar gebleven zijn. Hoewel we thuis consequent Nederlands praten verengelst het snel. Zinsconstructies kloppen niet meer en onregelmatige werkwoorden vervoegen blijkt ineens heel lastig. Hier een paar voorbeelden uit de dagelijkse praktijk: Dinglish
- Olin; "De rivier is geflodded (overstroomd)"
- Yildiz: "Ik heb het zo uitgefiggerd (bedacht)"
Ik maak een schema en de laatste 2 weken van de vakantie krijgen ze 's ochtends 2 uur Nederlands les van mij. Eerlijk gezegd is het nog best lastig om de rollen moeder en juf gescheiden te houden, maar de kinderen hebben een leuke oplossing gevonden. "We spelen gewoon schooltje mama!" Oke goed plan en er worden wat stoelen en tafels heen en weer geschoven.....binnen no time hebben we een klaslokaal. Lesmateriaal van de Vuurvlinder en schoonzus Irmi op tafel en het is net echt. Kinderen hebben er lol in en misschien komt het ook wel omdat ze weer toe zijn aan wat structuur. Tussen 9-11 uur zijn doen we spelling, lezen boeken en oefenen het schrijven afgewisseld met een woordkwartet  en online taalspelletjes.
Nu hebben we nog alle tijd maar straks als school weer is begonnen moeten we echt een vast tijdstip hebben voor de Nederlandse les met daarbij ook aandacht voor de Nederlandse cultuur. We gaan er ook wat externe hulptroepen bij halen, juffen op afstand die mij ook weer wat kunnen begeleiden. Jeugdjournaal kijken via uitzending gemist is een van de dingen om de woordenschat en zinsconstructies maar ook de om culturele identiteit te ondersteunen. Door in aanraking te komen met verschillende onderwerpen gaat de taal ook echt een betekenis krijgen. Overigens zijn tips nog welkom!

Spotlight adventure take 2

Even in de herinnering vorige jaar viel onze spotlight adventure in het water omdat we gestalked werden door een vriendelijke viervoeter die alle nachtdieren wegjoeg. Nu gaan we voor de herkansing. Yildiz en Marcel zijn niet fit dus Olin, Annebelle en ik gaan op pad. Heldere nacht en geen hond te bekennen bij de verzamelplaats…..dit belooft wat! En inderdaad we krijgen waarvoor we gekomen zijn. Gelijk in het begin van het bos zit een Tawny Frogmouth op een tak (wie kent ‘m niet). Het is een kleine roofvogel die op een uil lijkt. Onderweg zien we possums, spinnen, giftige padden en als klap op de vuurpijl een “Karpet Python”. Onze gids is super goed in speuren en was zelf ook helemaal ondersteboven van dit dier op deze plek. De slang ligt op een tak en is met de grote schijnwerper heel goed te zien. Met een afmeting van circa 2,5 m. is het geen kleine jongen. Ik zeg Freek in het Wild eat your heart out! 

Ziekenboeg

Qua ziek zijn, zijn we het afgelopen jaar eigenlijk zonder "kleerscheuren" doorgekomen. Geen snotneuzen of griep, misschien hebben we in Nederland wel  een ongelofelijk goed immuunsysteem opgebouwd. Nou dat komt dan hier goed van pas. Maar nu zijn wij dan toch ook aan de beurt. Het is de afgelopen dagen ontzettend warm (lees heet). De thermometer wijst "slechts" 38 graden aan, maar de hoge luchtvochtigheid maakt het bijna ondragelijk, de gevoelstemperatuur is 45 graden. Bij iedere minimale inspanning loopt het zweet in straaltjes langs je rug. Je wordt er ontzettend loom van en we staan even wat vaker onder de koude douche om af te koelen. Yildiz voelt zich niet echt lekker en klaagt over buikpijn. Maar even rustig aan en lekker op de bank hangen vandaag. Nou het maar duurt een paar minuten en Yildiz kan nog net op tijd in de bak spugen........buikgriep. Oh....altijd zo  zielig als je je eigen kinderen weerloos, breekbaar en zwak zijn. De hygiëne regels worden weer even aangescherpt om te voorkomen dat het griepvirus op ons overslaat. Het is best een heftig virus en houdt Yildiz 3 dagen in de greep. Net nu ik dacht dat ze weer wat op knapt, begint Olin midden in de nacht te spoken. Marcel hoort wat vreemde gorgel geluiden uit zijn kamer komen, helaas het leed is al geschied. De wc was net te ver weg.......gauw ons kleine mannetje onder de douche, beddengoed verschonen en de brokjes uit de vloerbedekking schrapen. Bah gelukkig heeft Marcel daar de minste moeite mee. Alleen daarom zou ik al nooit vloerbedekking nemen! Met azijn en water probeer ik de braaksporen uit te wissen.........Voor de zekerheid leggen we Olin op zijn matrasje in de woonkamer neer. Voor het geval weer misgaat kan er in ieder geval gedweild worden. Ook hij is 3 dagen onder de pannen, niks blijft erin. Later in die week komt Marcel ziek thuis van zijn werk en is ook gevloerd. Na een 1,5 week wassen, bedden verschonen en nauwelijks het huis uit komen ben ik er echt helemaal klaar mee. Ik zat eerlijk gezegd te wachten op het moment suprême.....instorten. Maar gelukkig is die niet gekomen........Inmiddels is iedereen weer ontslagen van de ziekenboeg!

Bergbeklimmers

Tijdens de schoolvakantie is er van alles te doen in de directe omgeving. Charlize (vriendinnetje uit Olin zijn klas) komt bij ons spelen. We gaan even online en scannen de activiteiten……een klimmuur. Charlize ziet het ook zitten dus rijden we naar Robina voor deze sportieve activiteit. Er staat een kleine rij met “alpine kids”, zo kunnen de kinderen mooi even de ideale route observeren. Er zitten verschillende moeilijkheidsgraden op de klimmuur. Als je lange benen hebt ben je echt in het voordeel. Yildiz klimt als een aap naar boven met haar lange stelten, Olin moet het van zijn kracht in zijn armen hebben…..iets wat te korte beentjes. Charlize komt tot de ontdekking dat ze hoogtevrees heeft en klimt tot halverwege. Ze gaan een paar keer omhoog en als ze uitgeklommen zijn trakteer ik op een lekkere “ham and cheese roll”. 

110 eieren in een worp

We kamperen in Bargara vlakbij Mon Repos (Een conservation park dat zorgt voor de instandhouding  van de Loggerhead, Flatback en de groene schildpad). Ieder jaar van november tot half januari komen in Mon Repos honderden schildpadden aan land om er te nesten. En van half januari tot half maart kruipen de schildpadjes uit hun ei om hun weg naar zee te vinden. Bij Mon Repos is een bezoekerscentrum waar je alles te weten komt over de biologie van deze beschermde diersoorten. In het broedseizoen mag je 's avonds met de rangers mee het strand op om de schildpadden te helpen hun eieren op een veilige plek neer te leggen. Soms kan het wel de hele nacht duren.....want ja schildpadden zijn wilde dieren en komen niet op gezette tijden het strand op kruipen. Vanaf 7 uur sta je dus paraat.....wacht je  op een teken van de ranger die al op het strand is. Om 21.00 uur lopen we  in het schemer van het maanlicht achter de ranger naar het strand en volgen nauwkeurig haar instructies op.....geen zaklamp en fotoflitsen op het strand totdat ik zeg dat het kan.....ai ai kapitein.

We zien een aantal schildpadden sporen op het strand en stoppen bij een loggerhead schildpad die bezig is een gat te graven om haar eieren te dumpen. Wauw wat zijn ze groot. De kinderen mogen vooraan in de cirkel zitten en hebben het beste uitzicht. De uitleg van de ranger is zeer informatief en het dier wordt gemeten en geregistreerd. Als de eerste 25 eieren in de grond vallen mogen we fotograferen. Schijnt dat de schildpadden tijdens het werpen in een soort trance komen, waardoor ze zichzelf afschermen van licht en geluid en volledig focussen op hun taak......eieren werpen.

Als de klus geklaard is bedekt de schildpad haar eieren met zand en vertrekt weer richting zee. Prachtig! De ranger graaft de eieren uit om ze te tellen, maar nog veel belangrijker om ze op een veilige plek weer her te begraven. Dit nest was te dicht bij de waterlijn waardoor er gevaar voor overstroming dreigt. Als de eieren onder water komen, komen ze niet meer uit. Onze schildpad heeft 110 eieren achtergelaten! Het nieuwe gat in de zandduinen ligt hoger dus daar moeten we ze naartoe transporteren. Yildiz en Olin helpen mee om de "pingpongballen" naar het hoger gelegen nest te brengen.


Heel bijzonder allemaal en dan te bedenken dat


maar slechts 50% van deze schildpadjes straks overleefd. Uit dit nest worden allemaal meisjes geboren, het geslacht wordt bepaald door de temperatuur van het zand. En het zwarte zand bij Mon Repos blijft warm.....de meeste jongetjes zien het levenslicht bij de Whitesundays Islands 1000 km naar het noorden.



Om 23.30 uur zijn we klaar en lopen weer richting bezoekerscentrum. Het duurt nu circa 6-8 weken voordat de schildpadjes het levenslicht zien (misschien komen we nog terug voor half maart...het is slechts 6 uur rijden bij ons vandaag:-).   We hebben een bijdrage geleverd aan de instandhouding van de loggerhead turtle door de 110 naar een veilig nest te brengen. Dit was absoluut een hoogtepunt van de vakantie!

Outback Experience

We hebben Afke op het vliegveld gezet en besluiten om te kamperen bij de boer. In de lonely planet staat een leuke farmstay in de buurt van Nebo. We rijden landinwaarts en de aarde wordt steeds roder, de temperatuur loopt met elke km die we rijden 1 graad op en bevolkingsdichtheid wordt steeds dunner. Ja we rijden richting de outback. Onderweg zijn links en rechts wat bos- en bermbranden en dat maakt mij wat ongerust. Moeten we nu wel naar de boerderij? Als we van de weg afgaan slingeren we op een onverhard pad richting de boerderij. Op de weg staan koeien en kalven......de kids vinden het geweldig. Tegen het einde van de middag checken we in. Nee we gaan even geen tent opzetten, maar slapen in een hut, met een veranda en hangmat en douchen doen we in de open lucht. We zijn echt in the middle of nowhere......geen elektriciteit, dus ook geen airco of ventilator......volledig back to basic! De paarden staan voor de deur, Marcel stookt een kampvuurtje en ik sta wat in een soort heksenketel te roeren (met klotsende oksels). Tot dusver heeft iedereen het nog naar zijn zin.

 Als de avond valt spelen Marcel, Yildiz en Olin buiten nog een kaartspel. De gezelligheid slaat snel om in gemopper en gemep........buiten hebben zich enorme zwermen reuze vliegen verzameld (komen natuurlijk op het licht van de zaklantaarn af). Het werd  letterlijk zwart voor de ogen.......de vliegen gingen ook op de kaarten zitten en dus moest het spel gestaakt worden.....er was maar 1 optie....naar binnen vluchten. Gevolg is dat we vroeg onder de wol (lees lakens) gingen. Maar het duurde maar even of Yildiz kwam zich melden;"ik kan niet slapen". Yildiz kwam bij mij in bed en Marcel deelde het stapelbed met Olin. Na een half uur voel ik overal gekriebel. Ik pak de zaklamp en schijn op het plafond. Het krioelt van de insecten en ik zie ook kakkerlakken lopen........kennelijk vallen ze ook van het plafond want ze lopen ook in bed. BAH!!! Yildiz en ik kloppen de lakens uit.....stoppen de lakens weer in gaan er tot onze neus onder liggen.....en ik zeg dat we zo min mogelijk moeten bewegen, zodat de lakens op zijn plek blijven en de beestjes niet op ons kunnen kruipen. Ik lig de halve nacht wakker.....van de beestjes, de hitte en ik ruik ook een brandgeur (of beeld ik me het in??). Een ding weet ik wel.....morgenvroeg is het inpakken en wegwezen. Absoluut geen 2 nachten voor mij. Gelukkig denkt iedereen er hetzelfde over. We zeggen zelfs onze trip om met de boer te gaan paardrijden  ervoor af.

Als het ons niet lukt om met de auto en trailer weer de berg op te rijden schiet de boer met zijn tractor te hulp. Terwijl hij probeert aan te koppelen, schiet de  tractor van de handrem af. Marcel en de boer kunnen nog net op tijd wegkomen. De tractor rijdt met zijn voorwiel over de dissel van de trailer heen......de boer duikt naar de handrem van de tractor en die komt gelukkig tot stilstand. Gelukkig geen gewonden en de schade valt enigszins mee (een kapot zwenkwiel en een deuk in de voorkant, gelukkig ook dat ie niet over onze auto heen gereden is). De boer biedt aan om de trailer te maken ( hoe lang gaat dit duren?.....het is bloody hot). Terwijl hij staat te zweten, belt Marcel met de verzekeraar en fotografeer ik de schade. Ja dat zijn we toch zo gewend?!. Blijkt dat de Boer niet over een WA verzekering beschikt en hij semi geïrriteerd reageert omdat ik foto's sta te nemen. "What is with the camera love?" komt er half scenisch uit. Ik ben hier om jullie te helpen! We kijken mekaar aan.....cultuurverschil? We moeten hem maar te vriend houden anders komen we hier nooit weg. En eigenlijk is elke minuut langer al teveel. Na 2 uur is de schade hersteld en rijden weer..........of anders gezegd vluchten we naar de kust!. We hebben geproefd aan de Outback en laten het daar voorlopig even bij.