Het viel niet mee om Esther achter de blog redactie weg te “slaan” maar uiteindelijk mocht ik toch ook ff. Sinds 2006 slaap ik veel in hotels voor mijn werk en ik moet zeggen het was altijd een aangename verrassing om in een lekker bed te kruipen. Dit ging vele malen goed totdat wij een grote fout maakten; we kochten een nieuw bed. Ten eerste een rib uit ons lijf en ten tweede het bed is zo verschrikkelijk lekker om in te slapen dat elk hotel ver achterbleef bij ons nieuwe bed (there is no place like home). Vele nachten verliepen met een perfecte nachtrust echter op 18 december 2012 kwamen er mannen in ons huis en zij namen ons bed mee, goodbye bed en tot in Australië. Maar hey niet getreurd want het is toch ook leuk om ff te “kamperen” in je eigen huis, matrassen op de vloer en gezellig op de grond slapen. Al snel sloeg het kamperen over in kRamperen, bij het ontwaken voelde ik mij een oude man van 90; zere rug en bij gebrek aan lekker kunnen slapen dan maar om 6 uur uit de veren. Het leed verzachtte de pijn met het idee in het achterhoofd dat in Australië weer een lekker bedje op ons stond te wachten. Helaas bleek niets minder waar, het bed was er inderdaad maar daar is dan ook alles mee gezegd; het oude man gevoel in de ochtend werd verhoogd naar de leeftijd 110.
Zowel Esther als ik hebben lichamelijke klachten die niet bij onze leeftijd passen (althans dat hoop ik). Nu zijn het toch echt de laatste loodjes, vanochtend (zondagochtend) dacht ik binnen een week lig ik weer in mijn eigen (heerlijke, fantastische, niet te evenaren) bedje en met pijn in mijn rug ben ik om een uurtje of 6 aan de dag begonnen, maar volgende week is alles anders……(hoop ik)!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten