Zeilcursus

Dwars door Perth loopt de Swan River een brede rivier met een grote aantrekkingskracht op watersporters. In Perth en Fremantle geen tekort aan jachthavens. Soms vragen we ons wel eens af hoe het leven eruit zou hebben gezien, als we in Nederland waren gebleven. Nou een ding is zeker dan waren we vaak op het water te vinden en hadden Yildiz en Olin waarschijnlijk veel plezier beleefd aan onze optimist. Misschien hadden ze als een wedstrijdje in de Flits gezeild?  Missen we het zeilen…..absoluut!. We schrijven de kids in voor een zeilcursus en ze hebben er beide zin in. De weersomstandigheden lijken ook goed voor de komende week. Zonnetje, max windkracht 3 perfecte beginners omstandigheden. Op dag één leren ze knopen, tuigen en omslaan. Beetje spannend is het wel, maar de bootjes liggen voor anker en iedereen krijgt de kans om de boot om te laten slaan en weer recht te trekken. Olin is de jongste (en kleinste) van de groep. Omslaan geen probleem maar rechttrekken kost hem veel moeite. Hij heeft het gewicht en de kracht niet en staat te wippen op het zwaard, maar er gebeurt weinig. Met een beetje hulp wordt de mast uit het water gelift, en dan is het nog maar een koud kunstje. Yildiz en Olin hebben er echt lol aan en gaan iedere dag met veel plezier naar de cursus.

Op dag drie is er wat consternatie in de haven en zie ik vijftien kinderen enthousiast heen en weer lopen. Wat blijkt twee dolfijnen in de haven. Wow…..Olin is net van de wal en zeilt de haven uit met in zijn kielzog twee exemplaren van Flipper!. “Mam de dolfijnen volgende mijn boot” hoe cool is dat? Op de laatste dag mag ik met de zeilinstructeur mee in de rubberboot om foto’s te maken. Ruim twee en half uur plezier op het water en wat zijn ze gegroeid in hun zelfvertrouwen. ’s Middags krijgen ze een diploma en sluiten we af met een BBQ. Deze week vloog om volgens mij hebben we een goede basis gelegd voor een vervolgcursus……wat stiekem ook de bedoeling was. Kids blij en pa en ma ook!

Portugees ongedierte

We nemen voor het eerst een kijkje bij de nieuwe vestiging van Lankhorst in Perth. Op de buitenmuur lopen allemaal kleine zwarte beestjes die ik nog niet eerder heb gezien. Marcel wijst ons erop dat dit het seizoen is van de “Portugese Caterpillar”. Huh……Portugese rups het beestje lijkt meer op een worm met pootjes. Bij een rups heb ik altijd de associatie dat het uiteindelijke een mooie vlinder zal worden. Nou dat gebeurt met deze niet zegt Marcel. Ze zijn er alleen in het voorjaar en komen ’s nachts op het licht af. Deur open het krioelt echt van de beestjes…bah. Is er niks tegen te doen dan? Ze doen verder niks en zijn nutteloos, iedere dag pak ik een veger en blik en veeg de beestjes op en gooi ze weer naar buiten in de tuin. Leuke binnenkomer!. Op onze tenen manoeuvreren we tussen de beestjes door en het zijn er echt niet weinig. Zodra je ze aanraakt krullen ze zich op (en ze ruiken ook niet al te fris). Na een paar dagen ben ik eraan gewend en heb ik me maar in het lot geschikt en pak zelf de veger en blik maar om ze weer naar buiten te werken. Kennelijk zijn ze ongewenst geïmporteerd ten tijde van het VOC tijdperk. Persoonlijk had ik toch liever een ander souvenir van de Portugese ontdekkingsreizigers gehad.

Werkbezoek

Voorjaarsvakantie……. joehoe want we gaan naar 2 weken naar Perth/Fremantle. We zijn op een missie, scholen en huizen bekijken reden: waarschijnlijk verhuizen we eind dit jaar naar Perth in verband met Marcel zijn werk. Lankhorst heeft een tweede vestiging in Australië geopend en omdat Perth niet om de hoek is, slechts 5,5 uur vliegen vanaf Brisbane,  staat er een verhuizing voor de deur.  Afhankelijk reageerde ik wat sceptisch, binnen 2 jaar weer alles oppakken en ergens anders opnieuw beginnen, maar de carrière kansen voor ons beide zijn positief, dus ja dan stellen we ons  flexibel op….toch;-)

Het klimaat in Perth kent iets meer extremen dan aan de Gold Coast en we vallen gelijk met de neus in de boter. We landen ’s nachts en op zondag is het 35 graden (de warmste dag in september ooit gemeten) en de volgende dag is het slechts 15 graden met storm en regen. Brrr…..koud ben vergeten hoe een herfstachtige dag in Nederland ook alweer voelde. Gelukkig zowel de korte als de lange broek zit in de koffer dus we komen er wel. Het voordeel is dat we nu redelijk weten hoe het Down Under werkt en dus kunnen nu ook wat sneller schakelen. De komende week gaan we 5 scholen bezoeken en 2 huizen, daarna gaan we op ontdekking in de omgeving Perth en Fremantle. We noemen het een werkbezoek!

Engineers in de dop

De week van de wetenschap staat weer voor de deur. Wat betekent dat leerlingen mee kunnen doen aan de “science competition”. Nou als er iets te winnen valt dan staan Yildiz en Olin vooraan. Vorig jaar wist Yildiz de eerste prijs in de wacht te slepen in de categorie Engineering and Technology - hoe maak je een sterke brug? De motivatie om weer een 50 dollar “creditcard” te winnen is dan ook enorm. Yildiz en Olin vullen dezelfde avond nog de aanmeldingsformulieren in. We denken nog even na over de categorie en het onderwerp, de deadline is over 4 weken dus nog zeeën van tijd;-). De agenda van Marcel wordt ook geopend want zoals vorig jaar is gebleken, is het toch voornamelijk een vader-kind-ding om elke avond in de tot laboratorium omgetoverde garage te experimenteren. Alle informatiebronnen worden aangeboord; bibliotheek, internet, Mr Madock (natuurkundeleraar). Yildiz en Olin hebben hun keuze gemaakt voor de categorie “Engineering & Technology”.   

Yildiz maakt de geodetische koepel van rietjes en Olin gaat voor de deurmat alarm (elektrische circuit).  Ze pakken het beide op een verschillende manier aan. Olin begint meteen met bouwen en Yildiz verdiept zich helemaal in het vooronderzoek en surft uren op het internet. Is dit verschil misschien genetisch bepaald? Yildiz experimenteert met dikke, dunne, lange en korte rietjes. Conclusie de slushpuppy rietjes van de McDonalds zijn de beste. Dus moeders op zoek naar dit speciaal formaat rietjes. Om nou de komende maanden bij de Mc Donalds te dineren is ook geen optie. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag vriendelijke aan de bedrijfsleider of hij 300 rietjes wil doneren voor Yildiz haar project…. Zonder succes. Zelf als ik zeg dat ik er wel voor wil betalen….blijft de manager zijn hoofdschudden. Oei paniek….geen rietjes geen project. We proberen het bij de concurrent Hungry Jacks en Yildiz loopt zelf naar de balie en laat haar schetsen zien. De bedrijfsleider helemaal onder de indruk en biedt gelijk een hele zak rietjes aan. Yes Yildiz kan aan de slag. Rietjes op maat knippen, schroefjes sorteren en de driehoeken monteren. Het is nog een heel karwei. Maar het resultaat mag er zijn.

Olin demonstreert hoe elektriciteit werkt en laat zien dat bij een gesloten circuit  het lampje gaat branden. Hij heeft de perfecte oplossing om geen ongenodigde gasten meer in je slaapkamer te krijgen. Zodra je op de deurmat staat gaat in zijn kamer een lampje branden…..zodat je snel je dagboek of je spaarpot kunt verstoppen. Mr Madock is helemaal enthousiast over het idee en wil er wel een bestellen;-) Ik zie een handeltje!!

Beide kinderen zijn door de Griffith University genomineerd voor een prijs. Er zijn 408 inzendingen van 15 verschillende scholen en per categorie (5) zijn er 3 prijzen te winnen. Dus spannende avond.  Olin sleept de 2^e prijs in de wacht en Yildiz een gedeelde 1^e prijs. Kids helemaal happy en trots…. een mooi resultaat na ruim 2 weken experimenteren, knutselen en rapporteren.

Wereldwijf

De LINDA heeft sinds September 2013 een nieuwsblog met een rubriek Wereldwijven. Het is een netwerk van Nederlandse vrouwen in het buitenland die het lokale nieuws verslaan met een persoonlijk tintje. Een vriendin tipte mij dat er aan de Oostkust van Australië nog geen correspondent was en of dat niet iets voor mij was.” Je schrijft zo leuk”. Eh…..bedankt voor het compliment maar bloggen over onze persoonlijke avonturen voor een klein bekend publiek is wel wat anders dan journalistiek bedrijven voor een groot aantal onbekende lezers. Oké…. na een kleine oriëntatiefase besluit ik ervoor te gaan en stuur ik een email met een link naar mijn blog. Het wordt heel positief ontvangen en ben gelijk “aangenomen”. Nou dat gaat heel wat sneller dan het Australische sollicitatieproces;-). Inmiddels heb ik een aantal artikelen geplaatst en ben daarmee boven verwachting ook nog drie keer in de top vijf beland. Iedere vrijdag ontvangen de Wereldwijven een email met de “kijk” cijfers van de week. Ten eerste vind ik schrijven leuk, ten tweede streelt iedere klassering in de top vijf mijn ego en ten derde kijk ik iedere maand weer uit naar mijn digitale LINDA die op mijn “elektronische” deurmat valt. Ik ben trots op mijn aanstelling als Wereldwijf. Al moet ik nog even nadenken hoe ik die precies op mijn CV vertaal;-)

De U is in de maand

Het is hartje winter met zeldzame nachttemperaturen van rond het vriespunt. Ongekend koud voor de tijd van het jaar. Het levert wel hele mooi plaatjes op met knal rode luchten. Zo werden we vanochtend wakker met ijsbloemen op de trampoline. Yes, zeiden de kinderen, kunnen we al schaatsen? Vorst staat dus synoniem voor schaatsen;-) Als je een tijdje niet meer in Nederland woont verdwijnt het gevoel van de seizoenen en dat je dus eerst een stormachtige herfst kunt hebben die  langzaam overgaat in de winter waarin je steeds meer kleding aanschaft om je te wapenen tegen de kou zijn ze vergeten;-). We lopen nog steeds in de korte broek naar school (5 graden brrr) we hebben wel een trui aan. De trui kan na 2 uur weer uit want dan is de temperatuur inmiddels gestegen tot 18 graden. Ik denk dat ons lichaam die grote temperatuurverschillen niet echt leuk vind. Eén voor één worden we geveld door de griep, die ons behoorlijk in de greep heeft. Niemand ontkomt eraan en we liggen allemaal 3 dagen plat. Het griepvirus  grijpt in huis om zich heen en helaas worden we niet allemaal tegelijk ziek. Gevolg: twee weken lang proestende, snotterende zielepietjes in huis. Nu weten we dat als de  U in de maand is we wat extra vitamine preparaten in huis moeten halen!

Wie schrijft die blijft

Iedere vakantie besteden we extra aandacht aan de Nederlandse taal. Boeken lezen, online oefeningen maken en spelling. Een aantal weken geleden mochten ze zelf de oefening kiezen. “Nou dan gaan we een brief schrijven naar onze oude klasgenootjes”, zei Yildiz opgewekt.  Zo gezegd, zo gedaan! Yildiz schrijft een hele A4 moeiteloos vol met 3 alinea’s Nederlands en 1 alinea in het Engels (inclusief tip voor de klasgenoten voor google translate;-) Heel apart om te zien dat ze in het Nederlands aan elkaar schrijft en toen ze overging naar de laatste alinea het handschrift ook ineens veranderde. Hier leren ze los schrijven. Wat nog opvallender was dat er in het Nederlandse tekst een aantal schrijffouten zaten en het Engels foutloos was…..oeps. Weer zo’n confrontatie dat het Nederlands stilstaat/achteruit als je er niet consequent mee aan de slag gaat. Olin daarentegen heeft het afgelopen jaar voornamelijk leren lezen in het Nederlands. Hij had er duidelijk meer moeite mee om de talen en klanken uit elkaar te halen. Vooral de letter a en e zijn heel verwarrend voor hem. Desalniettemin schreef hij een mooie brief met een opsomming van de Maan, Roos, Vis woorden die hij geleerd had. Dus vol trots werden de brieven gepost.

Vorige week zat er voor Olin een dikke enveloppe in de brievenbus…post uit Nederland! Hij glundert van oor tot oor en samen bekijken we de brieven. Wat ontzettend leuk om de verhaaltjes en tekeningen van groep 3 te lezen. De top 3 onderwerpen waren; 1) behalen zwemdiploma’s, 2)  wanneer we weer terugkwamen en op 3) joehoe bijna zomervakantie. Er zaten zelfs een aantal liefdesverklaringen bij (ik mis je), daar gaat je hart toch van smelten. Toch helemaal top ben je 7 jaar en dan heb je al 6 liefdesbrieven ontvangen.

Voor Yildiz viel de grote enveloppe gisteren op de deurmat. Blij dat ze was. “Mama…Ruben en Shenaaz hebben de loombands gewonnen die juf verloot heeft”, zei ze opgewekt. De meiden in de klas hadden duidelijk meer te vertellen dan de jongens. Maar dat krijg je natuurlijk een beetje op deze leeftijd;-). Het schoolreisje naar Hellendoorn stond met stip op nummer 1 en zo te lezen was het een hele leuke dag.

Heel erg bedankt juffen van groep 3 en 6 dat jullie er de tijd voor namen….wie schrijft die blijft!

Amazing stargazing

Ocean Connect organiseert een avond sterren kijken voor beginners. We gaan er met zijn allen heen. Yildiz heeft al wat vooronderzoek gedaan in de kinderencyclopedie en is dus goed voorbereid! Met dit kleine verschil dat we nu op het Zuidelijk halfrond staan en de hemellichamen er heel anders uitzien. De bekende Grote Beer is hier niet te zien, maar daarentegen wel de Southern Cross (net zo bekend als de Grote Beer). Het is een heldere nacht en de Astrologenclub zet 3 mega telescopen klaar. Aanvankelijk wijst de gids met behulp van een laser een aantal goed waarneembare planeten aan zoals de Maan, Mars en Jupiter. Vervolgens mogen we allemaal om beurten door de telescopen loeren. Wow….de kraters op de maan zijn goed waarneembaar evenals de ring om Saturnus. Yildiz heeft een klik met een van de gidsen en blijft maar vragen stellen (Olin ligt inmiddels op de achterbank van de auto te slapen). De gids is verbonden met het onderzoeksteam van NASA en vertelt heel enthousiast aan Yildiz dat er ook een junior Astrologenclub is aan de Gold Coast. Even enthousiast als altijd; “Mam daar wil ook wel bij”. Nou dat zullen we wel even bekijken als we weer thuis zijn zeg ik diplomatiek. We hebben inmiddels ook een app gedownload die ik graag met jullie wil delen, Star Chart genaamd. Bij een heldere zomerse avond met je Ipad naar de hemel turen en je ziet de meeste sterrenbeelden voorbij komen…..amazing!

Oranjefans (Down) Underdog

Het is vroeg (lees: heel vroeg ) als de wekker afgaat en we ons opmaken voor de strijd tussen de leeuw en de kangoeroe. Oranje T-shirt – check, Hollandse tattoos – check, goede moed – check. Samen met een vriendin ga ik naar het casino waar de wedstrijd Nederland – Australië live wordt uitgezonden. De vaders blijven thuis bij de kids dit keer en als echte voetbalvrouwen (zonder Prada-tassen) gaan we ‘onze’ mannen aanmoedigen. In de bar voegen we ons bij het ‘Oranje legioen’ van, let wel, achttien man sterk. We zijn dik in de minderheid, maar dat mag de pret niet drukken.

De sfeer zit er tijdens de voorbeschouwing al goed in. De circa 150 Socceroos-fans zingen uit volle borst het Australische volkslied. Hoewel we met zijn achttienen verschrikkelijk hard het Wilhelmus staan te blèren, worden we overstemd door de Ozzies. Oké, dit was krachtmeting nummer 1, in deze Australische kroeg zijn wij de underdog; als we op het veld maar de meerdere zijn.
Na tien minuten is al duidelijk dat het een zware dobber gaat worden vanavond. De Socceroos spelen goed en geven Oranje geen enkele ruimte. Ze zijn aanvallend sterker en de verbale ondersteuning bij de vele kansen van de geelhemden heeft een enorme impact. De aahh’s en oei’s van de Australische fans komen wel heel hard binnen. Dit is een nieuwe ervaring moet ik zeggen, als je altijd tussen een leger van Oranje-fans voetbal hebt gekeken. Even lijkt het erop dat wij niet echt iets in te brengen hebben, maar dan ineens, tegen de verwachting in, scoren onze jongens. Yes! We juichen, dansen en zingen olé olé. Het is stil aan de overkant, maar niet voor lang. Bam: binnen een minuut een goal voor Australië. Door het overweldigende gejoel en geklap door de Ozzies zijn wij niet meer te verstaan. Na de rust moet het dan toch echt gaan gebeuren! O nee, een penalty voor Australië… en hij gaat er nog in ook. De Australische tent staat letterlijk en figuurlijk op zijn kop. Het lijkt wel of de Ozzies het bier ingeruild hebben voor Redbull, want ze krijgen ineens allemaal vleugels. Gelukkig is daar dan toch Van Persie voor de gelijkmaker, hij doet wat er van hem wordt verwacht, volgens diverse Facebook graphic posts: hij is en blijft een dangeroes species. Nederland weet de eindstand op 3-2 te brengen. Joehoe!  We brengen luidkeels laat de leeuw niet in zijn hempie staan ten gehore. Eindelijk volgt het verlossende fluitsignaal van de scheidsrechter, WE hebben gewonnen. We nemen de sportieve felicitaties van de Ozzies in ontvangst en binnen tien minuten is de bar nagenoeg leeg. Dat voelt toch een beetje raar met de winstpunten op zak, en in de wetenschap dat in Nederland het voetbalfeestje nog in volle gang is. Op zulke momenten mis je de Nederlandse gezelligheid, familie en vrienden. We zetten koers richting huis en met een ervaring die we absoluut niet wilden missen, duiken we om vijf uur ons bed weer in. Two down, five to go!

Mount Warning

Telkens als we over de M1 naar het zuiden rijden heeft de top van Mt Warning een enorme aantrekkingskracht op ons. Daar willen we nog eens een keer bovenop staan. Te meer ook omdat dit het eerste punt is waar de zon het Australische vaste land raakt. Om dit fenomeen mee te maken moeten we wel heel vroeg ons nest uit (3.30 uur). We besluiten dat het doel om de top te halen het belangrijkste is, dus zetten we de wekker iets later en vertrekken om 5 uur ’s ochtends. Nog steeds belachelijk vroeg overigens……vinden de kinderen ook;-). Om 7 uur staan we aan de voet van de berg en aan het aantal auto’s te zien zijn er meer mensen die aan ochtendgymnastiek doen. Vol goede moed beginnen we aan de wandeling, het is nog lekker rustig. Al komen we wel een personal trainer tegen met in zijn kielzog 3 anderen die allemaal gewichtsvesten dragen en die kennelijk weer op de terugweg zijn. We hebben een tas met zoethoudertjes mee want we gaan een dikke 2 uur omhoog dus elke 30 minuten plannen we een pauze. Na een uur heeft Yildiz het eigenlijk wel gehad en gelukkig Marcel ontfermt zich over haar. Met leuke verhaaltjes en denktank spelletjes wordt de tweede helft een stuk aantrekkelijker voor haar. Olin heeft de gang erin met zijn kleine pootjes en gaat onvermoeibaar door.  Als we bij onze laatste pitstop zitten om een hele steile rotswand naar de top te beklimmen, komt diezelfde personal trainer ook weer vrolijk rennend voorbij. Waarop Yildiz luid roept;”What is his problem?”. De laatste etappe is steil, glibberig en niet ongevaarlijk dus kinderen binnen handbereik houden. Het uitzicht op de top is fantastisch we zijn boven de wolken op 1200 m en we hebben een 360 graden uitzicht over de Gold Coast en het achterland. Na een tijdje maken we aanstalten om weer af te dalen. Het is een beetje file klimmen omdat er maar één ketting is waar je je aan vast kunt houden. Af en toe wordt het verzoek naar beneden doorgegeven om even te wachten met klimmen zodat de dalers er ook langs kunnen. Gelukkig we staan weer op een bergpad en wandelen naar beneden….de bovenbenen gaan we voelen morgen. Eenmaal beneden een super voldaan gevoel en trots op de kids. Al met al 5 uur op pad geweest…..maar Mt Warning was absoluut een bezoek waard.  

Koningsdag 2014

Alle oranje attributen uit de kast we gaan Koninginne…..oeps moet nog even wennen Koningsdag vieren down under.  Hoe creeer je nu die gezellige oerhollandse sfeer die zo toepasselijk is voor deze Nederlandse traditie? Nou dan kopieer je gewoon het programma van een plaatselijk dorpsbelang of Oranjevereniging in Nederland….en voila alle ingredienten voor een geslaagde middag. Nederlandse lekkernijen, vlooienmarkt, speurtocht, kleurwedstrijd, voetbal en een BBQ. Oke dat laatste hoort niet echt thuis in het rijtje maar Oranjebitter, oranjetompoezen zijn hier helaas niet verkrijgbaar (ik las laatst trouwens dat de HEMA internationaal gaat, dus wie weet volgend jaar?). Iedereen vermaakt zich opperbest jong (6 mnd) en oud (88 jaar).  Yildiz en Olin doen goede zaken in hun winkeltje en de oranje cupcakes gaan als zoete broodjes en de loombands worden op bestelling gemaakt. Iedereen heeft flink opgeruimd en zo scoren we ook nog een paar Nederlandse boeken.

De eerste Koningsdag georganiseerd door Dutch Kids Meet & Greet is zeer geslaagd.  

Even Apeldoorn bellen

Als Yildiz uit de douche wil stappen en de deur open doet, breekt de onderste scharnier……gevolg de glazen deur valt voorover tegen de deurpost van de schuifdeur en spat uiteen in duizend stukjes. De glasstukjes vallen bij Marcel,  die klaar stond met een handdoek (en op slippers) op zijn voeten. Gelukkig geen grote snijwonden maar een aantal sneedjes…..beetje jodium een paar pleisters erop en klaar is Kees. Yildiz was vooral erg geschrokken. We weten niet hoe het nu precies geregeld is, omdat van een WA verzekering hebben ze in Australie nog nooit gehoord. Ik schrijf dezelfde avond nog een e-mail over het huis-tuin-en-keuken ongelukje en dik daarbij de verwondingen nog even extra aan en stuur daarbij een paar CSI foto’s op. De volgende ochtend neem ik gelijk contact op met de makelaar om te horen hoe een en ander opgelost wordt. Ik hoor verschillende verhalen over aansprakelijkheid, maar we wachten het eerst even af. De eigenaresse is woonachtig in Hongkong en heeft kennelijk niet zo’n haast met reparatie. Ik blijf “kind reminders” sturen en informeer bij de huurauthoriteit over onze rechten en plichten. De eigenaar is verantwoordelijk voor een goede staat van de huurwoning en dus verplicht om de reparatie uit te voeren. Nu een maand later hebben ze de hele glaswand vervangen en kunnen we weer gebruik maken van de douche in de ensuite. 

Allochtoon

Vorig jaar heb ik een semi sabatical genomen om ervoor te zorgen dat we als gezin snel konden inburgeren in Anderland (Australië). Het project met de Dutch Tall Ships was een mooie bijkomstigheid om vanuit huis te werken en om alvast “Australische” werkervaring toe te voegen aan mijn CV. Vanaf het moment dat de kids weer naar school waren heb ik me op het sollicitatieproces gegooid. LinkedIn profiel vertalen en updaten, aanmelden bij verschillende websites voor “jobalerts”, inschrijven bij diverse uitzendbureaus en netwerken. Na 3 maanden moet ik mijn aanvankelijk zo optimistische houding enigszins bijstellen. In Nederland bij 3 verschillende organisaties in de toerisme branche gewerkt in 3 hele leuke HBO-functies. Om in het Australië op dat niveau in te stromen blijkt toch wel lastig, tot nu toe alleen maar afwijzingen of soms erger nog helemaal geen reactie. In de feedback hoor ik keer op keer dat ik geen “local experience” heb of geen “permanent resident” ben. Nee klopt en die ga ik ook zo niet opbouwen! Heb inmiddels mijn job criteria aangepast om in ieder geval ergens binnen te komen.  Ik voel me net een allochtoon (zonder denigrerend te zijn overigens). Volgens de dikke van Dalen  heeft het woord "allochtoon" twee betekenissen: 1) Van elders aangevoerd of afkomstig, niet-inheems, vreemd en 2) Niet-oorspronkelijke bewoner.

Als ze inderdaad zo tegen mij aankijken zal ik extra mijn best moeten doen om het tegendeel te bewijzen om mijn status van allochtoon naar autochtoon te veranderen! Wordt vervolgd.

Apres ski zonder sneeuw

Het is weer zo’n “ontdek je plekje” dag en we rijden richting het Lamington National Park waar we een bergwandeling gaan maken. De weg naar O’Reilly’s is prachtig en slingert langs allerlei wijngaarden. We stoppen voor een kopje koffie of was het nou omdat Yildiz en Olin de Appache wilden voeren? Hoe dan ook het is een schitterende plek met uitzicht over de vallei. De innerlijke mens is weer verwend en we vervolgen onze weg naar O’Reilly’s. We rijden door het tropisch regenwoud met wegversmallingen en eenmaal boven aangekomen is er nauwelijks een parkeerplekje te vinden. Oh ja het is Pasen en meerdere mensen hebben hetzelfde idee;-).  De wandeling naar the Python Rock lookout neemt ongeveer  1 uur in beslag. Bij het uitkijkpunt genieten we van een meegebrachte picknick en vergezichten…..adembenemend mooie omgeving. Drie uur later staan we midden in O’Reilly’s een idyllisch plekje waar je de sfeer proeft van een wintersport plaats. Een verzamelplek van bergwandelaars die na afloop een zogenaamde “gluhwein” op terras drinken. We vinden een gouden plekje en na de sportieve prestatie smaakt ie extra lekker. We willen het wintersport gevoel zo lang mogelijk vasthouden en dus pakken we de menukaart er ook maar bij. Dit is wel het ultieme apres ski gevoel zonder sneeuw!  

If it's flooded forget it

Het heeft de afgelopen 24 uur nons-stop geregend. En dat hadden we nodig, het is te droog voor de tijd van het jaar er ontstaan zelfs bruine plekken in het normaal zo groene gazon. De regen valt met bakken uit de lucht waardoor alle lagere delen onderwater komen te staan. Marcel had problemen om op zijn werk te komen. Hij vertrok iets eerder om de drukte op de M1 te ontwijken. Na alle B-wegen geprobeerd te hebben reed hij een uur later weer langs ons huis om aan te sluiten in de file voor de M1. Het verkeer was echt ontregeld want als we 's ochtends naar school lopen, begint de file al bij ons in de wijk. De klassen op school zijn maar half gevuld de rest van de klasgenootjes staat in de file of staat vast tussen twee ondergelopen wegen en blijft dus een verplicht dagje thuis. De boodschap van de overheid is: "If it's flooded forget it". Want zelfs
een klein laagje water van 30 cm kan genoeg zijn om je auto van de weg af te spoelen.  Het park achter ons waar ik altijd hardloop staat blank. Dus ik heb vandaag een goed excuus om niet te sporten.......if it's flooded forget it;-)

Geen fotofinish

Yildiz komt thuis met een briefje over een hardloop wedstrijd voor alle klassen in de bovenbouw. De kinderen zijn per leeftijd ingedeeld, dus ik weet precies hoe laat ik op school moet zijn om Yildiz aan te moedigen (althans dat dacht ik). “Mam er staat wat op het spel”; zegt ze. De eerste 6 mogen door naar het district om te rennen tegen andere scholen. De afstand is 2000 m en het is behoorlijk warm. De oudsten starten als eerste en volgens het rooster starten de meisjes van 9 jaar om 12.10 uur. Dus 11.50 uur sta ik in een mooi schadduwplekje langs de baan en ik herken een paar jongens uit Yildiz haar klas.  Even later rennen de meiden uit haar klas ook. Maar ik zie helaas geen Yildiz voorbij komen. Huh heb ik haar gemist? Dus ik ga polshoogte nemen bij de start/finish. Zie ik daar een uitgeputte en huilende Yildiz op me afrennen en vraag wat er is. Blijkt dat ze moest starten met meisjes geboren in 2004 (dus die 10 jaar worden dit jaar). Blijkt dat ze het geboortejaar als indicatie nemen. Grrrr……zet dat er dan ook op denk ik bij mezelf. Dus ik maak excuses en vind het heel sneu dat ik haar gemist heb. “Oh……that’s oke mam!. Maar ik was 6^e en ze hebben me als 9^e op de lijst gezet, ik denk dat ik het nummer verkeerd gegeven heb”. Oh dat verklaart de dikke tranen. Heel vervelend, maar ik vertel dat ze goed gelopen heeft en dat ze heel trots kan zijn op haar zelf. Ze is zo aangedaan waarop ik haar uitleg dat ze misschien even bij de organisatie uit kan leggen wat er gebeurd is. De jury moest echt overtuigd worden van haar gelijk, dus met behulp van getuigen (nr 5 en nr 7) heeft ze het zelf helemaal opgelost! Trots. En nu is ze in training voor de scholencross op 21 mei a.s. Ik zal er zeker op tijd zijn om haar aan te moedigen maar ook om een foto te nemen als ze over de eindstreep komt!  

Baby shower

We hebben een uitnodiging ontvangen voor een verrassings-baby shower bij een vriendin. Alleen dames zijn welkom en Yildiz voelt zich vereert. We weten inmiddels dat het een meisje wordt dus dat vergemakkelijkt de keuze voor het kado. Kijken even op pinterest voor leuke ideetjes en samen met Yildiz knutsel ik poppetjes van slabbetje in mekaar. Het geheim was tot op het laatst goed bewaard gebleven, want toen Sara binnenkwam was ze helemaal ontroerd en overdonderd. 

Op de cadeautafel staan cadeaus met uitsluitend roze en witte kleuren, het is een zoet tafereel. We spelen spelletjes zoals de naam raden, uitgerekende datum etc. Yildiz geniet met volle teugen! Naast een gezellige middag hebben we ook nog heerlijk gegeten en gedronken. Was voor ons de eerste keer dat we zo'n "Amerikaanse" baby shower meemaakten. Deze "douche van kadoos" is echt anders dan in Nederland, waar de geschenken binnen druppelen tijdens de (oneindige) weken van kraamvisite. 

Katy Perry here we come

We kunnen er niet meer onderuit….. Katy Perry komt naar Australie.  Al een paar maanden heerst het Katy Perry virus in huis elke single die ze uitbrengt stijgt linea recta door naar de nummer 1 van de hitparade hier. En ik moet toegeven ze maakt leuke muziek en de gekke videoclips blijven ook in je gedachten hangen. We zijn klant van Telstra (zeg maar de Australische KPN) en mogen als VIP 48 uur eerder online om kaarten te bestellen…”jump te queue” (vooraan in de rij) heet de  actie.  Snel lever ik de kinderen af op school om als eerste online kaarten te bestellen. Alles staat start klaar en ik log in…. even geduld er zijn 10 wachtende voor u…huh ik ben toch VIP…er is toch geen rij. Als de online rij slinkt en ik bijna aan de beurt ben is mijn tijd op….huh. Blijkt dat je maar 15 minuten ingelogd mag zijn. Snel herhalen die actie, na 3 keer ben ik in het boekingssysteem…yes!. Maar wat blijkt is er bijna niks meer beschikbaar, hier en daar nog single seats en ik heb vijf stoelen op een rij nodig. Grrr….kennelijk ben ik niet de enige Very Important Person die naar Katy Perry wil. Snel in overleg met Jacina (Lexi’s moeder) die vanaf haar werk aan kaarten probeert te komen. Na een uur komen we erachter dat we kansloos zijn…..de 5000 Telstra kaartjes waren in 2 minuten uitverkocht. 

We gaan over tot plan B want we willen over 2 dagen niet weer de boot missen. Ik ga opzoek naar ticketbureaus waar je kaartje aan de kassa kunt kopen. Blijkt dat het conferentiecentrum over 4 computers beschikt die direct toegang hebben tot het boekingssysteem. Inmiddels is er ook nog een extra concert ingelast in Brisbane…dus dat vergroot de kans op kaartjes weer. De verkoop start om 12.00 uur maar ik zorg dat ik 8.30 uur voor de deur sta…..en met succes ik ben de eerste. Laat snel mijn gevens achter en ga zitten met een boek (je moet er wat voor over hebben ). Als gauw loopt het vol met moeders en opa’s die er alles voorover hebben om aan kaarten te komen. Het wordt een gezellige boel en als het bijna 12 uur wordt iedereen toch wel zenuwachtig….ik had hetzelfde gevoel als toen ik in de rij stond voor kaarten van een concert van Marco Borsato lang (lees heel lang) geleden.  De kassa’s gaan open en de dames zitten als gekken alle kaarten te reserveren….yes het lukt we gaan vrijdag 28 November en we hebben mooie zitplaatsen recht voor het podium. Katy Perry here we come!

All you need is love

We hebben een uitnodiging voor een bruiloft van Marcel zijn collega ontvangen. Lijkt ons ontzettend leuk om ook eens een Australische trouwerij mee te maken. De dresscode is casual chique……uhh hoe ziet dat eruit? Is dat nou netjes of sjiek? Ik vraag Marcel om even nader onderzoek te doen bij zijn vrouwelijke collega’s want die geven naar mijn idee een meer oprecht antwoord dan de mannen. Komt erop neer dat het meer netjes is dan sjiek. Gelukkig Mars hoeft niet in twee-delig pak ik niet in een mantelpakje. We zijn daggasten dus worden al om 16.00 uur bij de ceremonie verwacht. We hebben Annebelle in de oppas. Annebelle is een Nederlandse student die bij Ocean-Connect stage loopt en het erg goed kan vinden met Yildiz en Olin dus dat kom wel goed. Ze heeft haar logeertas mee dus we kunnen los vanavond;-).  
We pikken nog een andere collega op rijden naar de trouw locatie. Het is een resort met een golfcomplex en ontzettend veel bewegwijzeringsbordjes. Een mevrouw op een golfkar ziet ons wat rondjes rijden en vraagt of we naar de bruiloft moeten. Ja roepen we in koor…..nou rijd dan maar achter mij aan. Hilarisch want achter op de golfkar zitten waarschijnlijk beide grootouders van het bruidspaar. De chauffeuse van de golfkar heeft flink het gas erop en bij iedere bocht schuiven de oudjes naar de zijkant. Ze zitten achterstevoren kijken ietwat benauwd, maar bij het eindstation stappen ze hoofdknikkend en lachend uit. Ik vraag me af of ze de terugweg gaan lopen?.

De officiële ceremonie is in een wit idyllisch kapelletje. Prachtig, pittoresk, mooi gedecoreerd met rode rozen en het lichtinval via de glas-in-lood ramen levert een mooi kleurenpalet op. Het is net of we beland zijn op de set van de Bold and the Beautiful waar het 23^ste tv huwelijk wordt gesloten inclusief identiek geklede (volwassen) bruidsmeisjes en -jongens. De ceremonie duurt 30 minuten en de voorganger beschikt over een grote dosis humor. Als het pasgetrouwde stel de kapel verlaat wordt de tune van All you need is love gedraaid…….zou Robbert ten Brink ook in de zaal zitten?
Het diner is prima, de DJ draait lekkere muziek….als de bruiloft rond middernacht afgelopen is zetten we het feestjes nog even door in de bar van een casino. Kortom top avond!

Kakkerlakken invasie

Alle huurhuizen worden voor de overdracht ingespoten met een insectenverdelingsmiddel.....de zogenaamde "pestcontrole". Aanvankelijk vond ik het wat overdreven, maar het is zelfs bij wet bepaald.....nou dan zal het wel nodig zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat we het eerste jaar vrijwel geen raar ongedierte in huis hebben gehad. Op een naaktslak een kakkerlak na dan, dus het heeft wel degelijk effect. Bij de supermarkt zijn diverse soorten spuitbussen te koop om binnen enkele seconden de ongevraagde gast te elimineren. Inmiddels hebben we een heel assortiment in huis om mieren, vliegen, spinnen en kakkerlakken te lijf te gaan. Voor de vakantie hebben we het huis nagenoeg schoon en leeg achtergelaten......ja je moet de kat (lees kakkerlak) ook niet op het spek binden. Eenmaal weer thuis leek er op het eerste gezicht niks aan de hand. Totdat ik een kakkerlak in de badkamer aan trof.....grrr. Hup spuitbusje erbij en weg ermee. Ik maak me nog geen grote zorgen, misschien was dit wel de "verkenner" van de familie en als ie niet meer thuiskomt, komt de rest misschien ook niet. 

Na een paar dagen blijkt mijn theorie niet te werken.  Want er komt ineens een kakkerlak achter de oven vandaan lopen.......ieks! Hup spuitbusje erbij en weg ermee. Ik google even op kakkerlak en wordt toch niet echt blij; A  van de beelden (vieze beesten) en B kakkerlakken zijn nooit alleen!  Diezelfde avond wil ik de afwasmachine dichtdoen en lijkt het net of er een haar op de buitenkant van de deur zit. Blijkt ie in één keer te bewegen......ieks de voelsprieten van een kakkerlak!. "Mars er zit een kakkerlak in de deur van de afwasmachine" roep ik. Spuitbusje erbij........we horen wat vallen maar vinden niks. Het hek lijkt van de dam want ik kom ze nu ook in de kast tegen.....net toen ik de placemats wilde pakken zag ik zo'n beest wegschieten. Grrr....spuitbusje erbij en weg ermee. De volgende ochtend vind er nog één.......in een pan nota bene. Grrrrr.....spuitbusje erbij en weg ermee. Maar ik moet opzoek naar het nest, anders dan blijven die beesten mij de stuipen op het lijf jagen. Terwijl ik de was ophang zie ik aan de buitenkant een grote rakker onder het keukenraam zitten.  Ik vraag Yildiz snel om met de spuitbus door de garage te lopen. Even richten en spuiten maar........op zijn vluchtroute kruipt hij een gat in.........aha....daar zou wel eens het nest kunnen zitten. En ik bedenk me geen moment en spuit de halve bus leeg in het gat........touché! Zo daar komen geen levende kakkerlakken meer uit. We zijn een paar dagen verder en we hebben geen vieze zwart rode onderkruipsels meer gezien........jippie!

Oud Hollandse Spelen

Het is alweer 2 maanden geleden dat we onze eerste activiteit voor Dutch Kids Meet & Greet hebben georganiseerd. Dus tijd om weer eens bij elkaar te komen en bij te praten ( in het Nederlands).  We hadden natuurlijk het thema van de Olympische spelen kunnen kiezen, maar ja geen sneeuw, ijs of kou. Dus dan maar over op de traditionele spelletjes waarbij je vooral nat mag worden. De leeftijden lopen uiteen van 2 tot 14 jaar en dus hebben we een gevarieerd programma met oa. koek- en snoephappen, spijkerpoepen, waterrace, twister en het waterballonnen gevecht. Sommige jongens hadden hun waterpistolen meegebracht en dat leverde een hoop lol op. En het mooie is kinderen stimuleren mekaar om Nederlands te praten. Het was een gezellige middag met een heerlijke BBQ als afsluiter. En we richten onze op het volgende samen zijn in April.......Koningsdag!

De wereld op zijn kop

We zitten nu ruim een jaar down under, tijd om de verschillen eens op een rij te zetten. De inkoppertjes zijn: Dag vs Nacht, Zomer vs Winter, Rechts rijden vs links rijden.

Verkeer:

Snelheidslimiet op de Nederlandse snelweg bedraagt 120 km/uur.  Bij een snelheid van 125 km/u betekent het dat je een kleine boete riskeert. De overheid tolereert een marge. In  Australie geldt een snelheidslimiet van 100 km/u op de snelweg. Bij een snelheidsovertreding van 101 km/u hangt er een dikke boete boven je hoofd die wel kan oplopen tot $700. De overheid tolereert geen enkele marge. Marcel had al een boete te pakken, maar bij een leaseauto wordt het bedrag naar beneden bijgesteld (nog steeds zonde geld overigens). Met een Australisch rijbewijs kun je de boete afkopen. Inmiddels heb ik een Australisch rijbewijs met daarop 12 punten. Afhankelijk van de overtreding kun je dus punten inleveren. Maar als al je punten op zijn, ben je je rijbewijs ook kwijt. Marcel heeft op zijn Nederlandse rijbewijs 4 punten, dus die houdt zich tegenwoording keurig aan de verkeersregels;-)

Links rijden en rechts sturen levert op de snelweg soms ook hilarische momenten op. Integenstelling tot Nederland waar alleen rechts ingehaald mag worden, kun je hier op de snelweg aan twee kanten auto’s voorbij zien rijden. Dat is dus extra opletten voor de bestuurder.

Sterrenhemel:

Nederland ligt op het Noordelijk halfrond, waar o.a. de Grote Beer (steelpannetje) te zien is. Soms liggen we op de trampoline te kijken adembenemend naar een heldere sterrenhemel met wel duizendende sterren. Alleen op het Zuidelijk halfrond is de Southern Cross te zien. Dus we ontdekken weer nieuwe sterrenbeelden.

Weer:

Waren we in Nederland gewend aan 4 seizoenen kennen we hier in Queensland eigenlijk 2 seizoenen, namelijk het natte seizoen 2-3 maanden en een droog seizoen voor de rest van het jaar.  In Nederland konden we soms echt balen van alweer regen en nu zijn we blij met een verfrissend buitje. Dat het weer van invloed is op de sport moge duidelijk zijn. In Nederland hou je een winterstop en hier houden ze een zomerstop, te warm om te voetballen. Een voordeel van dit lekkere klimaat is dat de tussenstand van het BBQ scorebord  Nederland 10 tegen Australie 360.

Afstanden:

Nederland past wel 187 keer in Australie, zelfs heel Europa past met gemak in Australie. Met een inwoner aantal van 16 miljoen Nederlanders versus 22 miljoen Australiers. Ruimte genoeg dus. Dit heeft ook concequenties voor het reisgedrag. De Australiers pakken sneller het vliegtuig en (sommigen) verklaren ons voor gek als we naar Sydney rijden met de auto (1100 km).

Multi lingual vs just one language (Australian):

In Australie wordt Engels gesproken met een “Aussie accent”. Ze zijn niet gewend en/of bekend met andere talen. Dit levert nogal eens intolerant gedrag op. Collegae van Marcel hebben moeite om internationale klanten te verstaan. Als hier een Chinees naar toe belt met een afwijkend Engels accent wordt de telefoon erop geslingerd (weinig toleratie naar "moeilijk te verstane mensen"). Vinden wij Nederlanders echt niet kunnen.

Op tijd komen:

Misschien is het wel typisch en fenomeen in Queensland maar men neemt het hier erg ruim met op tijd komen. Een afspraak om 08:00 uur betekent in Nederland, aanwezig om 07:50 versus aanwezig om 08:05 uur in Australie. Nederlanders staan bekend als harder werkers, wacht niet tot morgen wat je vandaag nog kunt doen. De Queenslanders zijn meer “laid back” no worries mate!.

De begroeting:

Waar wij gewend zijn om bij een begroeting een hand te geven en als we wat meer close zijn worden er ook nog 3 kussen uitgedeeld. De eerste keer was dan ook een beetje verwarrend toen we erachter kwamen dat ze mekaar één zoen op de wang geven en volgens stevig beet pakken voor een intense omhelsing. Wij moesten erg wennen aan deze “knuffel cultuur”. 

Back to school…….mix and mingle

Aan de lange hete zomervakantie is een einde gekomen…….we gaan terug naar school en weer ritme pakken.  De kinderen hebben er zin in, vooral om hun vriendjes en vriendinnetjes weer te ontmoeten.   De eerste week ging gevoelsmatig vliegensvlug voorbij.  Yildiz en Olin zijn aanvankelijk enthousiast over hun nieuwe juf en klasgenootjes.  Het is natuurlijk wel reuze spannend om te kijken bij wie je het nieuwe jaar in de klas zit.

Eind vorig jaar konden Yildiz en Olin op een briefje schrijven met welke 3 vriendjes ze het liefst volgend jaar in de klas wilden zitten.  Dat kan nog best een lastige vraag zijn, want wie ga je opschrijven en wie moet je teleurstellen.  Het geeft ook nog geen garantie dat je met deze 3 in de klas komt, want ja vriendje A kan wel op vijf briefjes staan. Yildiz en Olin vonden het maar een lastige opgave (eerlijk gezegd ik kan ik me dat goed voorstellen) zo jong en dan al zulke moeilijke keuzes moeten maken. Maar ach ze zagen het wel positief in want  Yildiz en  Lexi  hadden elkaar genomineerd  en Olin en Josh hadden elkaar ook op nummer 1 gezet. Nou kat in het bakkie zou je zeggen……een 100% match!  Elk willekeurig datingbureau zou er blij mee zijn.
Omdat we in Nederland op onze basisschool de Vuurvlinder niet bekend waren met dit fenomeen, verdiep ik me in het nieuwe “mix”systeem om de voordelen (en nadelen want die zijn er vast ook) boven tafel te krijgen.  Voornaamste redenen zijn; om het pesten tegen te gaan,  kans op nieuwe vriendschappen (sociaal – emotioneel) en nieuw klimaat in de klas bijvoorbeeld minder druk of lawaai. 
Zowel Yildiz als Olin zit niet bij zijn/haar favoriete vriendje in de klas. Ai toch een teleurstelling (kennelijk halen ze de “klitters” ook uit elkaar). Bij de twee andere zijn ze wel geplaatst…..gelukkig. Op de vraag of ze het ook erg vinden…..roepen ze “Nee hoor we spelen wel in de pauze met elkaar”. Word ik er toch weer op gewezen hoe flexibel de kinderen eigenlijk zijn…….de ouders hebben er kennelijk meer moeite mee.  In de eerst weken hoor ik de namen Lexi en Josh regelmatig voorbij komen, maar er passeren ook nieuwe namen de revue……..opzet mixen en mengen geslaagd?

Birthday King Olin

Vorig jaar rond deze tijd waren we net geacclimatiseerd en hebben we Olin zijn verjaardag in kleine kring (lees gezin) gevierd. Afgelopen jaar hebben we leuke mensen leren kennen via Marcel zijn werk, Nederlanders in Australië en via het fysieke social network…..schoolplein genaamd.  Reden dus om zijn verjaardag 2 keer te vieren. Voor de vrienden en kennissen organiseren we een brunch. Lekker makkelijk alles van te voren klaar maken zodat jezelf ook met de visite kunt praten. Daar hou ik  van. Olin wordt dik verwend en voelt zich echt jarig. Een week later vieren we zijn verjaardagsfeestje met vriendjes. Een paar jongens en meisjes uit zijn oude en nieuwe klas. We gaan naar en zwembad……overdekt wel te verstaan. Het is hartje zomer en om te voorkomen dat we straks allemaal rode verbrandde koontjes hebben, organiseren we het in een klein overdekt privé zwembad waar normaliter zwemles wordt gegeven. Je betaalt per kind met een minimum van 10 en krijgt er een party host bij!!. Kind kan de was doen. Zelf even wat proviand in de tas en je hebt alle ingrediënten voor en topmiddag. De party host coördineert de waterspelen, Marcel assisteert in het zwembad en ik loop met mijn camera om de nek de razende reporter uit te hangen.  Door de beugel genomen zijn er grote overeenkomsten met een kinderfeestje in Nederland, maar er zijn ook een paar verschillen. De kado’s worden bij binnenkomst overhandigd maar blijven in de verpakking en worden thuis opengemaakt. Reden; de aandacht blijft bij het spelen en de kids worden niet afgeleid door  het uitpakken van kadootjes ( geen jaloezie).  En de taart wordt als laatste aangesneden.  Dus op het moment dat het feestje bijna afgelopen is dan komt de taart op tafel. Dit is de gezamenlijke afsluiting.  Ik blijf dat maar een raar idee vinden.  Het is net als het “oprot” broodje aan het einde van een bruiloft.  Zoiets als leuk dat je er was maar nu wegwezen. Ik zie toch een klein voordeel……je drukt er  nog snel  even een hele lading suikers in en dan overhandig je de stuiterende kinderen weer  aan de ouders;-)

Nederlandse les

Afgelopen jaar hebben we veel energie en tijd in het Engels gestoken. Dat heeft absoluut zijn vruchten afgeworpen want hierdoor zijn de kids snel geacclimatiseerd en konden ze vrij snel meekomen in hun klas. Voor 2014 hebben we ons ten doel gesteld om de Nederlandse les weer op te pakken waar we vorig jaar gebleven zijn. Hoewel we thuis consequent Nederlands praten verengelst het snel. Zinsconstructies kloppen niet meer en onregelmatige werkwoorden vervoegen blijkt ineens heel lastig. Hier een paar voorbeelden uit de dagelijkse praktijk: Dinglish
- Olin; "De rivier is geflodded (overstroomd)"
- Yildiz: "Ik heb het zo uitgefiggerd (bedacht)"
Ik maak een schema en de laatste 2 weken van de vakantie krijgen ze 's ochtends 2 uur Nederlands les van mij. Eerlijk gezegd is het nog best lastig om de rollen moeder en juf gescheiden te houden, maar de kinderen hebben een leuke oplossing gevonden. "We spelen gewoon schooltje mama!" Oke goed plan en er worden wat stoelen en tafels heen en weer geschoven.....binnen no time hebben we een klaslokaal. Lesmateriaal van de Vuurvlinder en schoonzus Irmi op tafel en het is net echt. Kinderen hebben er lol in en misschien komt het ook wel omdat ze weer toe zijn aan wat structuur. Tussen 9-11 uur zijn doen we spelling, lezen boeken en oefenen het schrijven afgewisseld met een woordkwartet  en online taalspelletjes.
Nu hebben we nog alle tijd maar straks als school weer is begonnen moeten we echt een vast tijdstip hebben voor de Nederlandse les met daarbij ook aandacht voor de Nederlandse cultuur. We gaan er ook wat externe hulptroepen bij halen, juffen op afstand die mij ook weer wat kunnen begeleiden. Jeugdjournaal kijken via uitzending gemist is een van de dingen om de woordenschat en zinsconstructies maar ook de om culturele identiteit te ondersteunen. Door in aanraking te komen met verschillende onderwerpen gaat de taal ook echt een betekenis krijgen. Overigens zijn tips nog welkom!

Spotlight adventure take 2

Even in de herinnering vorige jaar viel onze spotlight adventure in het water omdat we gestalked werden door een vriendelijke viervoeter die alle nachtdieren wegjoeg. Nu gaan we voor de herkansing. Yildiz en Marcel zijn niet fit dus Olin, Annebelle en ik gaan op pad. Heldere nacht en geen hond te bekennen bij de verzamelplaats…..dit belooft wat! En inderdaad we krijgen waarvoor we gekomen zijn. Gelijk in het begin van het bos zit een Tawny Frogmouth op een tak (wie kent ‘m niet). Het is een kleine roofvogel die op een uil lijkt. Onderweg zien we possums, spinnen, giftige padden en als klap op de vuurpijl een “Karpet Python”. Onze gids is super goed in speuren en was zelf ook helemaal ondersteboven van dit dier op deze plek. De slang ligt op een tak en is met de grote schijnwerper heel goed te zien. Met een afmeting van circa 2,5 m. is het geen kleine jongen. Ik zeg Freek in het Wild eat your heart out! 

Ziekenboeg

Qua ziek zijn, zijn we het afgelopen jaar eigenlijk zonder "kleerscheuren" doorgekomen. Geen snotneuzen of griep, misschien hebben we in Nederland wel  een ongelofelijk goed immuunsysteem opgebouwd. Nou dat komt dan hier goed van pas. Maar nu zijn wij dan toch ook aan de beurt. Het is de afgelopen dagen ontzettend warm (lees heet). De thermometer wijst "slechts" 38 graden aan, maar de hoge luchtvochtigheid maakt het bijna ondragelijk, de gevoelstemperatuur is 45 graden. Bij iedere minimale inspanning loopt het zweet in straaltjes langs je rug. Je wordt er ontzettend loom van en we staan even wat vaker onder de koude douche om af te koelen. Yildiz voelt zich niet echt lekker en klaagt over buikpijn. Maar even rustig aan en lekker op de bank hangen vandaag. Nou het maar duurt een paar minuten en Yildiz kan nog net op tijd in de bak spugen........buikgriep. Oh....altijd zo  zielig als je je eigen kinderen weerloos, breekbaar en zwak zijn. De hygiëne regels worden weer even aangescherpt om te voorkomen dat het griepvirus op ons overslaat. Het is best een heftig virus en houdt Yildiz 3 dagen in de greep. Net nu ik dacht dat ze weer wat op knapt, begint Olin midden in de nacht te spoken. Marcel hoort wat vreemde gorgel geluiden uit zijn kamer komen, helaas het leed is al geschied. De wc was net te ver weg.......gauw ons kleine mannetje onder de douche, beddengoed verschonen en de brokjes uit de vloerbedekking schrapen. Bah gelukkig heeft Marcel daar de minste moeite mee. Alleen daarom zou ik al nooit vloerbedekking nemen! Met azijn en water probeer ik de braaksporen uit te wissen.........Voor de zekerheid leggen we Olin op zijn matrasje in de woonkamer neer. Voor het geval weer misgaat kan er in ieder geval gedweild worden. Ook hij is 3 dagen onder de pannen, niks blijft erin. Later in die week komt Marcel ziek thuis van zijn werk en is ook gevloerd. Na een 1,5 week wassen, bedden verschonen en nauwelijks het huis uit komen ben ik er echt helemaal klaar mee. Ik zat eerlijk gezegd te wachten op het moment suprême.....instorten. Maar gelukkig is die niet gekomen........Inmiddels is iedereen weer ontslagen van de ziekenboeg!

Bergbeklimmers

Tijdens de schoolvakantie is er van alles te doen in de directe omgeving. Charlize (vriendinnetje uit Olin zijn klas) komt bij ons spelen. We gaan even online en scannen de activiteiten……een klimmuur. Charlize ziet het ook zitten dus rijden we naar Robina voor deze sportieve activiteit. Er staat een kleine rij met “alpine kids”, zo kunnen de kinderen mooi even de ideale route observeren. Er zitten verschillende moeilijkheidsgraden op de klimmuur. Als je lange benen hebt ben je echt in het voordeel. Yildiz klimt als een aap naar boven met haar lange stelten, Olin moet het van zijn kracht in zijn armen hebben…..iets wat te korte beentjes. Charlize komt tot de ontdekking dat ze hoogtevrees heeft en klimt tot halverwege. Ze gaan een paar keer omhoog en als ze uitgeklommen zijn trakteer ik op een lekkere “ham and cheese roll”. 

110 eieren in een worp

We kamperen in Bargara vlakbij Mon Repos (Een conservation park dat zorgt voor de instandhouding  van de Loggerhead, Flatback en de groene schildpad). Ieder jaar van november tot half januari komen in Mon Repos honderden schildpadden aan land om er te nesten. En van half januari tot half maart kruipen de schildpadjes uit hun ei om hun weg naar zee te vinden. Bij Mon Repos is een bezoekerscentrum waar je alles te weten komt over de biologie van deze beschermde diersoorten. In het broedseizoen mag je 's avonds met de rangers mee het strand op om de schildpadden te helpen hun eieren op een veilige plek neer te leggen. Soms kan het wel de hele nacht duren.....want ja schildpadden zijn wilde dieren en komen niet op gezette tijden het strand op kruipen. Vanaf 7 uur sta je dus paraat.....wacht je  op een teken van de ranger die al op het strand is. Om 21.00 uur lopen we  in het schemer van het maanlicht achter de ranger naar het strand en volgen nauwkeurig haar instructies op.....geen zaklamp en fotoflitsen op het strand totdat ik zeg dat het kan.....ai ai kapitein.

We zien een aantal schildpadden sporen op het strand en stoppen bij een loggerhead schildpad die bezig is een gat te graven om haar eieren te dumpen. Wauw wat zijn ze groot. De kinderen mogen vooraan in de cirkel zitten en hebben het beste uitzicht. De uitleg van de ranger is zeer informatief en het dier wordt gemeten en geregistreerd. Als de eerste 25 eieren in de grond vallen mogen we fotograferen. Schijnt dat de schildpadden tijdens het werpen in een soort trance komen, waardoor ze zichzelf afschermen van licht en geluid en volledig focussen op hun taak......eieren werpen.

Als de klus geklaard is bedekt de schildpad haar eieren met zand en vertrekt weer richting zee. Prachtig! De ranger graaft de eieren uit om ze te tellen, maar nog veel belangrijker om ze op een veilige plek weer her te begraven. Dit nest was te dicht bij de waterlijn waardoor er gevaar voor overstroming dreigt. Als de eieren onder water komen, komen ze niet meer uit. Onze schildpad heeft 110 eieren achtergelaten! Het nieuwe gat in de zandduinen ligt hoger dus daar moeten we ze naartoe transporteren. Yildiz en Olin helpen mee om de "pingpongballen" naar het hoger gelegen nest te brengen.


Heel bijzonder allemaal en dan te bedenken dat


maar slechts 50% van deze schildpadjes straks overleefd. Uit dit nest worden allemaal meisjes geboren, het geslacht wordt bepaald door de temperatuur van het zand. En het zwarte zand bij Mon Repos blijft warm.....de meeste jongetjes zien het levenslicht bij de Whitesundays Islands 1000 km naar het noorden.



Om 23.30 uur zijn we klaar en lopen weer richting bezoekerscentrum. Het duurt nu circa 6-8 weken voordat de schildpadjes het levenslicht zien (misschien komen we nog terug voor half maart...het is slechts 6 uur rijden bij ons vandaag:-).   We hebben een bijdrage geleverd aan de instandhouding van de loggerhead turtle door de 110 naar een veilig nest te brengen. Dit was absoluut een hoogtepunt van de vakantie!

Outback Experience

We hebben Afke op het vliegveld gezet en besluiten om te kamperen bij de boer. In de lonely planet staat een leuke farmstay in de buurt van Nebo. We rijden landinwaarts en de aarde wordt steeds roder, de temperatuur loopt met elke km die we rijden 1 graad op en bevolkingsdichtheid wordt steeds dunner. Ja we rijden richting de outback. Onderweg zijn links en rechts wat bos- en bermbranden en dat maakt mij wat ongerust. Moeten we nu wel naar de boerderij? Als we van de weg afgaan slingeren we op een onverhard pad richting de boerderij. Op de weg staan koeien en kalven......de kids vinden het geweldig. Tegen het einde van de middag checken we in. Nee we gaan even geen tent opzetten, maar slapen in een hut, met een veranda en hangmat en douchen doen we in de open lucht. We zijn echt in the middle of nowhere......geen elektriciteit, dus ook geen airco of ventilator......volledig back to basic! De paarden staan voor de deur, Marcel stookt een kampvuurtje en ik sta wat in een soort heksenketel te roeren (met klotsende oksels). Tot dusver heeft iedereen het nog naar zijn zin.

 Als de avond valt spelen Marcel, Yildiz en Olin buiten nog een kaartspel. De gezelligheid slaat snel om in gemopper en gemep........buiten hebben zich enorme zwermen reuze vliegen verzameld (komen natuurlijk op het licht van de zaklantaarn af). Het werd  letterlijk zwart voor de ogen.......de vliegen gingen ook op de kaarten zitten en dus moest het spel gestaakt worden.....er was maar 1 optie....naar binnen vluchten. Gevolg is dat we vroeg onder de wol (lees lakens) gingen. Maar het duurde maar even of Yildiz kwam zich melden;"ik kan niet slapen". Yildiz kwam bij mij in bed en Marcel deelde het stapelbed met Olin. Na een half uur voel ik overal gekriebel. Ik pak de zaklamp en schijn op het plafond. Het krioelt van de insecten en ik zie ook kakkerlakken lopen........kennelijk vallen ze ook van het plafond want ze lopen ook in bed. BAH!!! Yildiz en ik kloppen de lakens uit.....stoppen de lakens weer in gaan er tot onze neus onder liggen.....en ik zeg dat we zo min mogelijk moeten bewegen, zodat de lakens op zijn plek blijven en de beestjes niet op ons kunnen kruipen. Ik lig de halve nacht wakker.....van de beestjes, de hitte en ik ruik ook een brandgeur (of beeld ik me het in??). Een ding weet ik wel.....morgenvroeg is het inpakken en wegwezen. Absoluut geen 2 nachten voor mij. Gelukkig denkt iedereen er hetzelfde over. We zeggen zelfs onze trip om met de boer te gaan paardrijden  ervoor af.

Als het ons niet lukt om met de auto en trailer weer de berg op te rijden schiet de boer met zijn tractor te hulp. Terwijl hij probeert aan te koppelen, schiet de  tractor van de handrem af. Marcel en de boer kunnen nog net op tijd wegkomen. De tractor rijdt met zijn voorwiel over de dissel van de trailer heen......de boer duikt naar de handrem van de tractor en die komt gelukkig tot stilstand. Gelukkig geen gewonden en de schade valt enigszins mee (een kapot zwenkwiel en een deuk in de voorkant, gelukkig ook dat ie niet over onze auto heen gereden is). De boer biedt aan om de trailer te maken ( hoe lang gaat dit duren?.....het is bloody hot). Terwijl hij staat te zweten, belt Marcel met de verzekeraar en fotografeer ik de schade. Ja dat zijn we toch zo gewend?!. Blijkt dat de Boer niet over een WA verzekering beschikt en hij semi geïrriteerd reageert omdat ik foto's sta te nemen. "What is with the camera love?" komt er half scenisch uit. Ik ben hier om jullie te helpen! We kijken mekaar aan.....cultuurverschil? We moeten hem maar te vriend houden anders komen we hier nooit weg. En eigenlijk is elke minuut langer al teveel. Na 2 uur is de schade hersteld en rijden weer..........of anders gezegd vluchten we naar de kust!. We hebben geproefd aan de Outback en laten het daar voorlopig even bij.